Irrational Man

Genre: komedie | Duur: 1u36 | 2015 | Release: 5 Augustus 2015 | Land: VS | Regie: Woody Allen | Cast: Joaquin Phoenix, Emma Stone, Parker Posey, Jamie Blackley

Woody Allen blijkt op z’n 79ste nog steeds niet te stoppen en blijft jaarlijks een film draaien alsof zijn leven ervan afhangt. Het vrouwelijk schoon dat op zijn filmsets opdaagt, is voor de ondeugende senior vast een voorname reden. Dit bandwerk levert echter een nogal wisselvallig oeuvre op. Want voor elke Midnight In Paris en Vicky Cristina Barcelona zijn er een handvol matige films en enkele slappe bedoeningen. Zo wist hij vorig jaar nog flink te ontgoochelen met Magic in the Moonlight en ook deze zomer blijft de Allen-magie uit. Hoe dan ook liggen zijn hoogdagen - ten tijde van Annie Hall en Manhattan - ondertussen ver achter zich.

De cineast is ondertussen te oud om nog te acteren maar zijn personages dragen nog steeds dezelfde karaktereigenschappen als de rollen die hij vroeger zelf op zich nam. Neem nu Abe Lucas, een cynische professor in de filosofie, die het allemaal al gezien en gehad heeft. In een existentiële crisis weggezonken, begint hij als nieuwe docent op een universiteit. Zijn koele indruk en indrukwekkende reputatie heeft meteen succes bij de vrouwen maar zelfs de avances van de aantrekkelijke studente Jill maken aanvankelijk weinig indruk op hem. Tot hij voldoening vindt in de moordplannen om een rechter om te leggen en zo een wildvreemde vrouw van haar juridische problemen verlost. Abe leeft weer volledig op en wil zijn geluk delen met Jill. Alleen is het de vraag of zij wel kan leven met zijn geheim.

Als er iets is wat in bijna alle films van Woody Allen aanwezig moet zijn, is het de haast dwangmatige verwijzingen naar kunst. Alleen neemt dit in Irrational Man bijna intellectueel snobistische proporties aan. Personages scheppen gretig op over hun culturele kennis maar dit draagt echter weinig bij tot de plot. Met Joaquin Phoenix heeft de regisseur een meer ingetogen acteur in handen. Zo zet Phoenix zijn rol met meer subtiliteit neer dan de neurotisch ratelende personages die we meestal in Allens films vinden. Emma Stone doet vooral waar ze goed in is: een onschuldig speels meisje wezen. De uitleggerige dialogen gooien echter roet in het eten en maken het spel tussen de acteurs bij momenten erg geforceerd en stuntelig. De voice-overs die beide personages beurtelings opvoeren zijn dan weer ten zeerste overbodig. 

Hier en daar valt zeker wel wat te gniffelen, ook al hebben we dit soort tafereeltjes in Allens films al vaak gezien. Het maakt alles wel erg voorspelbaar natuurlijk maar anderzijds geraakt men dit soort komedies bizar genoeg nooit echt beu. Maar een zoveelste Oscarnominatie zal de filmmaker dit wellicht niet opleveren. Volgende jaar weer beter, Woody?