Cannes 2005: vooruitblik
Vanaf 11 mei zijn alle ogen en camera's opnieuw op Cannes gericht. Ooit een idyllisch kuststadje, heeft het zich ondertussen ontpopt tot dé plaats voor een decadente glitter & glamour show. En toch... waar vorig jaar nog commerciële poenpakkers als The Ladykillers en Shrek 2 naar de Gouden Palm meedongen, besloot festivaldirecteur Gilles Jacob om dit jaar nog eens echte, artistiek verantwoorde films te vertonen. Onder het strenge oog van juryvoorzitter Emir Kusturica passeren acht Amerikaanse, drie Franse, drie Chinese, één Mexicaanse, één Belgische, één Israëlische, één Taiwanese en zelfs één Koerdische film de revue. Cannes 2005 is een rijkelijk gespijsd menu, waar cinefielen de vingers van zullen aflikken. Von Trier, Van Sant, Cronenberg, Wenders, de gebroeders Dardenne en vele anderen azen allen op de Gouden Palm. Laat de clash der titanen aanvangen... Bashing Met Bashing sleept de Japanse gewezen folkzanger Masahiro Kobayashi de kortste film aan binnen de officiële competitie: 82 minuten. Kobayashi is al voor de vijfde keer in Cannes en omdat hij ooit assistent van François Truffaut was, wordt ie wel eens "the most French of Japanese directors" genoemd. De Fransen zijn nog een pak chauvinistischer dan de laatste der Belgen, dus Kobayashi's kansen moeten goed liggen. Coole familienaam ook, The Usual Suspects indachtig. Batalla en El Cielo Japón was één van onze favoriete films van 2002 en kreeg in Cannes al een éérvolle vermelding en de 'Caméra d'Or' (beste debuutfilm) toegestopt. Dus zijn wij er natuurlijk op gebrand om het volgende meesterwerkje van de Mexicaanse cineast Carlos Reygadas te aanschouwen: Batalla en El Cielo (Battle in Heaven),. Net als dat andere Mexicaanse pareltje Amores Perros, vertelt Batalle en El Cielo het verhaal van drie verloren zielen in Mexico City. The Best of our Times Taiwan wordt dit jaar vertegenwoordigd door Hsiao-hsien Hou met The Best of Our Times. U heeft waarschijnlijk nog nooit iets over deze cineast gehoord, ondanks het feit dat hij in 1988 al in een poll rond 'mensen die het belangrijkst zijn voor de toekomst van de cinema', de top drie haalde. We zullen zien of hij na zeventien jaar, met The Best of our Times -een titel die sterk doet denken aan William Wylers Best Years of our Lives- die reputatie kan waarmaken. Één van zijn jongste films, Millenium Mambo, heeft alvast nergens veel indruk nagelaten. Laten we dus hopen dat het tij voor de Aziatische cineast met deze prent keert. Broken Flowers Sinds Ghost Dog : The Way of The Samurai heeft vreemde vogel Jim Jarmush zich betrekkelijk weinig met film bezig gehouden. Hij heeft 11 korte filmpjes gedraaid, die vorig jaar tot de langspeler Coffee and Cigarettes zijn geassembleerd. Nu komt hij eindelijk opnieuw uit zijn pijp. De hoofdrol in Broken Flowers gaat naar koning der melancholie Bill Murray. Murray speelt Don Johnston, een man die gedumpt wordt door zijn vriendin en vervolgens een anonieme roze brief ontvangt. Daarin staat dat hij een 19-jarige zoon heeft. Hij gaat delven in het verleden om uit te vinden van waar de zoon afkomstig is. Murray zal bijgestaan worden door knap vrouwelijk volk als Sharon Stone, Julie Delphy en Clhoë Sevigny (Cannes houdt zijn hart al vast: zou ze met Murray's speelgoed hetzelfde doen wat ze twee jaar geleden met Vincent Gallo's jongeheer deed in The Brown Bunny?) Wij zijn vooral benieuwd of Jarmush met deze gebroken bloemen eindelijk nog eens succes boekt bij zowel publiek als critici! Caché Sinds Funny Games is elke nieuwe prent van de Duitse beeldentovenaar Michael Haneke (Le Temps du Loup, een evenement geworden waar cinefielen reikhalzend naar uitkijken. Zijn nieuwste prent, Caché, vertelt hoe een televisiepresentator tekeningen en videocasettes met beelden van zichzelf en zijn familie krijgt opgestuurd. De politie grijpt niet in, omdat er geen sprake is van directe bedreiging. "Caché wordt een thriller, waarin op de achtergrond speelt hoe de Fransen met Algerijnse immigranten omgaan" aldus de Oostenrijkse cineast. Juliette Binoche en Daniel Auteuil (Le Huitième Jour) zullen de hoofdrollen op zich nemen. En als het van Binoche afhangt, zou ze na Code Inconnu en deze prent, best nog twee films met Haneke willen draaien. L'enfant België is heus wel om meer bekend dan om zijn pralines, zijn spraaktechnologie of Stellabier. De Waalse broers Jean-Pierre en Luc Dardenne hebben al een Gouden Palm op zak voor het verbluffende Rosetta. Chauvinistisch als we zijn, supporteren we ook dit jaar voor onze Waalse landgenoten. Hun jongste kindje, L'enfant is cinema op Dardennese wijze: sociaal geëngageerd drama. Het jonge koppeltje Bruno en Sonia (respectievelijk 20 en 19 jaar oud) staat op het punt te bevallen van een jongetje, maar door hun marginale leefomstandigheden, wordt het moeilijk om het kleintje op gepaste wijze groot te brengen. Meer is er voorlopig nog niet bekend, en misschien zelfs des te beter: benieuwd of de Dardennes op die manier de mondaine badplaats opnieuw durven te teisteren met een sociale schokgolf. Free Zone Cannes heeft een voorliefde voor pamflettaire regisseurs, die geen blad voor de mond nemen en hun ongezouten mening over politieke kwesties geven. Regisseur Amos Gitai bracht eerder een mileuschets van een extreme groep ultragelovige Joden die leven in de Mea Shearim wijk van Jeruzalem (Kadosh) en een prent over de Yom Kippuroorlog (Kippur). Hij is dus de geknipte cineast om het conflict tussen Israëliërs en Arabieren in het gebied rond de Dode Zee verhalen. De hoofdrol in Free zone, zoals de prent toepasselijk werd betiteld, zal worden vertolkt door een actrice met Israëlische roots: Nathalie Portman (Closer). History of Violence Met de 'Jury Special Price' op zak voor zijn film Crash, is de Canadese cineast David Cronenberg zeker geen onbekende voor de Franse Croisette. Crash dong mee naar de Gouden Palm, maar moest toen de duimen leggen voor Secret and Lies van Mike Leigh. Drie jaar geleden was er een ijzersterke Polanski (The Pianist) nodig om Cronenberg het beeldje te weerhouden. Dit jaar waagt hij zich voor de derde maal aan een gokje in de Franse badstad, met A History of Violence. Cronenberg lijkt zijn grijze haren van weleer langzaam kwijt te spelen, want net als in Spider, moet de exhuberante horror à la The Fly of 'Videodrome' wijken voor een klassieke opstelling: een man (Viggo Mortensen) leidt een lieflijk leventje in de suburbs, totdat een bloederig incident hem dwingt uit zijn verleden te putten om zijn gezinnetje te beschermen tegen maffiosi (Ed Harris, William Hurt!). Viggo 'Aragorn' Mortensen kreeg met de avonturenfilm Hidalgo vorig jaar al de kans om uit de schaduw te treden van zijn Hobbitcollega's, maar misschien kan hij met deze 'A History of Violence', zijn plek op de filmgodenlijst eindelijk verzekeren. Kilomètre zéro Het is markant: politiek is ook dit jaar een hot issue op de zonovergoten Croisette. Hiner Zaleem (Vodka Lemon) doet zijn duit in het politieke zakje met Kilomètre Zéro, de eerste film gedraaid op Iraaks grondgebied sinds de val van Saddam Hoessein. Deze prent is trouwens een absolute primeur voor het festival: voor de allereerste keer dingt er een Koerdische film mee naar de Gouden Palm. Last Days Voor alle duidelijkheid: Last Days géén biopic van Nirvana frontzanger Kurt Cobain, zoals wel eens wordt vermeld, maar het verhaal van een man.... wiens leven wel opvallend veel gelijkenissen vertoont met dat van Cobain. Laten we hopen dat er van heinde en verre geen Courtney Love te bespeuren valt. Michael Pitt (The Dreamers) vertolkt Blake, een jonge rockzanger, wiens plotse succes uiteindelijk mee zal bijdragen tot zijn ondergang. Gus Van Sant, die twee jaar geleden de Palm verdiend mee naar huis kreeg voor Elephant, staat achter de camera. Of hij met deze Last Days een tweede palmpje opstrijkt? Dat durven we betwijfelen. Lemming Vorig jaar kreeg La Mala Educación de eer het Franse filmfestival in te zetten, dit jaar is het de beurt aan Lemming van de Duitse cineast Dominik Moll (Harry, un Ami Qui Vous Veut du Bien) en zoals de titel aangeeft gaat deze prent over een lemming, een marterachtig wezentje dat bij toeval in een afvoer verstrikt raakt. Dit vreemde incident zet al snel de levens van twee bevriende koppels op zijn kop. Frankrijk's bekendste Charlottes (Gainsbourg en Rampling) spelen de voornaamste rollen. De kans dat dit geen opener van formaat wordt is vrij miniem. Manderlay En last but not least: Manderlay, het vervolg op het door KUT bejubelde Dogville, en het tweede deel in Von Trier's drieluik rond de United States of America. Laten we hopen dat de controverse die de film voorafging, niet interessanter blijkt te zijn dan de film zelf (remember Michael Moore's Fahrenheit 9/11) , want over de geslachte ezel die Von Trier in zijn film wou, zijn al heel wat inktpotten gevloeid. John C. Reilly gaf voor dit kleine incident zelfs verstek op de set. Ach ja, wie heeft Reilley nodig als je Bryce Dallas Howard (de revelatie van 2004 dankzij Shyamalan's The Village) als Grace en Willem Dafoe als Grace's vader hebt. Geen Nicole Kidman dus, al heeft ze laten weten dat ze wel te zien zou zijn in het derde deel van de USA-trilogie: na Dogville en Manderlay volgt Washington. Sin City Normaliter stellen de regels dat een film die in de competitie opgenomen wordt, voordien nergens anders vertoond mag zijn. Maar voor Robert Rodriguez, Frank Miller en guest director Quentin Tarantino lapt festivaldirecteur Gilles Jacob maar al te graag de regels aan zijn laars. Met de bijval die de prent van zowel het publiek als de critici kreeg in de US of A is Sin City zonder twijfel de meest commerciële film in de competitie. We kruisen onze vingers, maar het zou straf zijn mocht deze comic translation (Rodriguez verkiest die term boven 'comic adaptation'), de Gouden Palm mee naar huis krijgen. Sterren als Bruce Willis, Mickey Rourke en Jessica Alba zullen in elk geval aanwezig zijn om hun filmpje te steunen. Peindre ou faire l'Amour Naast de gebroeders Dardenne wagen ook de broertjes Larrieu hun kans op het Franse filmfestival. Hun Peindre ou faire l'Amour handelt over de huwelijksperikelen van William en Madeline, een gelukkig getrouwd koppeltje wiens dochter Elise halsoverkop richting Italië vertrekt. Wanneer Madeline haar schildersezel neerpoot aan een oud huisje, wordt ze er verliefd op en besluit ze het meteen te kopen. Na het vertek van hun dochter kan het echtpaar eindelijk een nieuw leven opbouwen. Daniel Auteuil, ook te zien in competiefilm Caché van Michael Haneke, zal de hoofdrol voor zijn rekening nemen. Quando Sei Nato non puoi più Nasconderti Een hele mondvol, deze Italiaanse competitiefilm, maar voor de man die tour de force La Méglio Gioventu op zijn palmares heeft staan, zijn we bereid enig tonggeworstel te doorstaan. Quando Sei Nato non puoi più Nasconderti (Once You're Born You Can No Longer Hide) zal niet dezelfde epische omvang hebben als Marco Tullio Giordana's zes uur durende familie-epos, maar laat dat u er niet van weerhouden deze film te gaan bekijken. Don't Come Knockin' De intussen 60-jarige Duitse cineast Wim Wenders toont tussen de waaiende palmbomen en de maritieme zeelucht een soort bespiegeling van zijn eigen leven. Wenders' reïncarnatie is een verlopen cowboy-ster die op een dag de filmset afwandelt, omdat hij 'het licht' heeft gezien. Voor hem begint nu een herbronning en een tocht doorheen zijn hele oevre op zoek naar zijn eigen ik. Licht verteerbaar klinkt het allemaal niet, maar met namen als Sam Shephard (die tevens het scenario schreef), Tim Roth en Jessica Lange kan dit misschien echt wel een schot in de roos worden. Don't come knockin' als dat nièt zo is, echter, want met Wenders (The Million Dollar Hotel) weet je nooit. Election Neen, dit heeft noch iets te maken met Amerikaanse verkiezingen, noch met de gelijknamige satire van Alexander Payne (Sideways). Election is de nieuwste prent van Johnny To en wie dit jaar toevallig naar het filmfestival van Gent is afgezakt en de eer had Breaking news te bekijken, kan beamen dat Johnny To een hypergetalenteerd filmmaker is. Election handelt over democratische verkiezingen in een gemeenschap waar misdaad en corruptie welig tiert. Shanghai dreams Van de drie Chinese films die dit jaar in de competitie zitten , ziet Shangai Dreams van de achtendertigjarige Xiaoshuai Wang, één van de vertegenwoordigers van de 6de generatie filmmakers in China, er het indrukwekkendste uit. Shanghai dreams focust op een tragische liefdeshistoire, enkele decennia geleden. The Three Burials of Melquiades Estrada Van de flik in Natural born Killers, tot de norse alienhunter in Men in Black: Tommy Lee Jones heeft al heel wat legendarische rollen op zijn actief. Tijd dus om het geluk achter de camera te beproeven. Met The Three Burials of Melquiades Estrada brengt Jones het relaas van een man (vertolkt door Tommy Lee Jones himself) die een gelofte aan een recent overleden vriend tracht te vervullen door hem te begraven in zijn thuisland Mexico. Het scenario is van de hand van Guillermo Arriaga, de huisscenarist van Alejandro González Iñárritu. Afhankelijk van wat u van het doorwrochte script voor 21 Grams vond, zou dat wel eens een aardige zet voor special agent Kay kunnen betekenen. Where the Truth Lies Begin dit jaar kon u hem nog zien schitteren in The Woodsman, straks staat hij zich vast belachelijk te maken in de Disneykomedie 'Beauty Shop', en dit jaar stond hij voor de tweede maal achter de camera voor de film Loverboy. We hebben het hier natuurlijk over Kevin Bacon, de man die na Mystic River en 'The Woodsman' bij ons niet veel mis meer kan doen. Hij zit dit jaar in het drama Where the Truth Lies van de Egyptische cineast Atom Egoyan. Ook al geen vreemde voor het festival, want zowel zijn Felicia's Journey als The Sweet Hereafter waren genomineerd voor de gouden waaiboom. In Where The Truth Lies krijgen we het verhaal voorgeschoteld van een jonge journaliste, die op zoek gaat naar de waarheid achter de scheiding tussen een beroemd komisch duo. De twee splitten nadat zij een dode dame in hun hotelkamer vonden. Hoe is de dame gestorven? Wat heeft het duo met haar dood te maken? Voor de antwoorden op deze vragen moet u wachten tot de film hier verschijnt, of misschien kunt u eerst de gelijknamige roman van Rupert Holmes eens uitpluizen.
Sven De Hondt
Maar het meest fantastisch zijn natuurlijk de elf nominaties voor 
De regisseurs van alle genomineerde films kregen ook een Oscarnominatie voor hun werk, op één na dan. Voor 
Wie zich afvraagt hoe het met Dogville zit, onze nummer 1 van 2003, zal nog een jaartje geduld moeten hebben. Hoewel de film bij ons intussen al bijna een jaar geleden verscheen, moet de film in de Amerikaanse bioscopen nog een release krijgen. De film kan dus pas in aanmerking komen voor de Oscars in januari 2005. Ook de Razzie-nominaties werden bekend gemaakt, de filmprijzen die het slechtste van alles belonen. Godzijdank maken Ben Affleck en Jennifer Lopez kans op heel wat awards, net als ouwe getrouwe Sylvester Stallone, Angelina Jolie, Ashton Kutcher, Mike Myers, Demi Moore en jammer genoeg ook Al Pacino, Christopher Walken en Alec Baldwin? Ten slotte nog even de films met het meest nominaties op een rijtje: 11 voor LOTR, 10 voor Master & Commander, 7 voor Seabiscuit en Cold Mountain, 6 voor Mystic River, 5 voor Pirates of the Caribbean, 4 voor City of God, Lost In Translation, Finding Nemo en The Last Samurai.
U hoeft geen doorwinterde filmtheoreticus te zijn om al iets van David Bordwell te hebben gelezen.