Dit was 2022
We zijn alweer 365 dagen filmfun verder. De weg vinden in het aanbod producties dat tegenwoordig van overal komt, is niet evident. Het lukt cinefielen steeds minder vlot om alles wat de moeite waard is, ook effectief te bekijken. Je hebt al meerdere streamingdiensten nodig en er is haast elke week wel iets in de zalen dat de moeite waard is. Hoe heeft KUT 2022 beleefd?
Als één iets het voorbije filmjaar kenmerkt, dan was het grote liefde voor onze vaderlandse producties. De Vlaamse film scoorde. Uiteraard dankzij Close, die internationaal lof ontving en een serieuze kanshebber mag genoemd worden bij de Oscars, maar ook dankzij publiekslieveling Zillion, die voor talloze uitverkochte voorstellingen zorgde.
Applaus was er ook voor Rebel, Onze Natuur, het onder de radar gebleven Nowhere en Le otto montagne, vier heel uiteenlopende producties die elk op hun manier succesvol waren en kwaliteitsvolle cinema leverden. Dat kon minder gezegd worden van pover werk als Ritueel, een veredelde aflevering van een middelmatige misdaadserie. H4Z4RD verdient een aparte vermelding. Niet voorspelbaar, geen formulefilm, net daardoor wat polariserend maar wel heerlijke energieke kost!
De eeuwig aanwezig - en dus toegegeven, zeer hardwerkende - Jan Verheyen was er dit jaar eens niet bij, maar Bittersweet Sixteen, dat hij samen met zijn dochter in 2021 op poten zette, verscheen wel op Netflix, dus laten we de kans niet liggen om even deze schabouwelijke film te vermelden.
Wat deed België verder nog? Met Tori et Lokita kwamen de broers Dardenne net iets minder treffend uit de hoek terwijl het schandalig genegeerde Animals voor een serieuze uppercut zorgde. Inexorable van Fabrice Du Welz was ook een voltreffer.
Close zal in de aanloop naar de Oscars alvast stevig concurrentie krijgen van Triangle of Sadness en Decision to Leave, twee arthousefavorieten die ons cinefiele hart net iets minder in vuur en vlam zetten dat de doorsnee criticus. Cinefiele wereldproducties die ons meer konden bekoren dit jaar zijn Rimini, Corsage, Argentina 1985, Grosse Freiheit, As Bestas, Les Passagers de la nuit, R.M.N. en Speak No Evil.
Andere sterke prenten die je met wat geluk in één van de kleine cinema's in Vlaanderen kon vinden waren L'événement, N°10, El buen patrón, Boiling Point, Living, Sundown, Competencia oficial, Coupez!, Peter Von Kant, Un beau matin, Good Luck to You Leo Grande en The Innocents. Stuk voor stuk ietwat eigenzinnige films van cineasten die iets te vertellen hebben.
Maar we hadden ook nog steeds de kans de betere Amerikaanse producties te ontdekken. Licorice Pizza, The Tragedy of Macbeth, Nightmare Alley, CODA, Belfast, After Yang, Elvis, Men, Crimes of the Future, The Northman, Bones and All, The Lost Daughter, The Menu, White Noise, She Said en The Card Counter boden ons een brede waaier van stijlen en genres waar men in Hollywood ook goed in kan zijn. Niet elk van de befaamde regisseurs kwam even scherp uit de hoek, maar we hebben toch maar mooi een zeer ruim aanbod voorgeschoteld gekregen. Een bijzondere vermelding is er natuurlijk voor Everything Everywhere All at Once, een onverwachte hit, een overweldigende beleving, een mindfuck van jewelste en misschien wel dé film van het jaar, zonder daarom de béste film van het jaar te zijn.
Het zat niet iedereen mee: Will Smith won een Oscar voor King Richard maar viel diezelfde avond nog in ongenade, Kenneth Branagh geneerde zich omdat Armie Hammer in Death on the Nile zat en Olivia Wilde slaagde er niet in haar tweede film uit de controverse te houden.
Ook andere publieksfilms deden de multilplexganger watertanden. Nope was een voltreffer, Ambulance dikke fun, Spider-Man: No Way Home best amusant. Toch zijn er twee films waar we niet om heen kunnen. The Batman was een pracht van een reboot enerzijds, Top Gun: Maverick een sequel die alles had wat een cinemabezoeker wil. Misschien past Avatar: The Way of Water ook nog in dat rijtje. Opbrengstrecords werden gebroken maar was er echt sprake van filmmagie?
Jurassic World: Dominion kon ons ook best bekoren, ook al kreeg die mening weinig bijval. Andere Hollywoodproducties die nog wel hun momenten hadden waren Doctor Strange in the Multiverse of Madness, Fall, The Unbearable Weight of Massive Talent, Bullet Train, The Lost City en The King's Man. Veel minder viel er te zeggen voor The 355, Uncharted, Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore en Thor: Love and Thunder. Dan voel je de ideeënarmoede, de gemakzucht, het winstbejag dat we óók met Hollywood associëren.
Hoewel de post-coronaperiode betekende dat de filmzalen weer wat voller liepen, wordt de filmliefhebber toch ook thuis al op zijn wenken bediend. Onder de producties die rechtstreeks op de streamingsdiensten verschenen, vonden we er toch enkele noemenswaardig. Thirteen Lives, Turning Red, Prey, Hustle, Pinocchio (die van del Toro!), Glass Onion en The Good Nurse wisten ons zeker te boeien. Amsterdam is het sukkeltje uit de rij. De reacties waren zo matig, dat deze potentiële klepper zijn cinemarelease gewoon oversloeg.
Minder enthousiast werden we van My Policeman, Troll, Matilda the Musical en Barbarian, maar toch wordt er best nogal wat ergere shit gemaakt. We ondervonden weinig tot geen kijkplezier bij Big Bug van Jeunet, The Adam Project, Spiderhead en The Gray Man,
Uiteindelijk kozen we voor deze 10 films als het beste van het afgelopen jaar:
10. R.M.N.
9. Argentina 1985
8. Rimini
7. Les Passagers de la nuit
6. Thirteen Lives
5. Living
4. As Bestas
3. The Batman
2. Nope
1. Close
Fjoew, dat was niet niks. KUTfilm mist natuurlijk regelmatig wat, maar met meer dan twee recensies per week hopen we de filmfanaat toch minimum te kunnen informeren. Volg gerust mee op Facebook, Twitter of Letterboxd.
Als achterafje nog even stilstaan bij de acteurs die opvielen - doordat ze opmerkelijk vaak te zien waren. Wie weet van geen ophouden?
Anya Taylor-Joy (26) is duidelijk het ijzer aan het smeden terwijl het heet is. Ze was in maar liefst drie films te zien (Amsterdam, The Menu, The Northman) en profileert zich steeds meer als een fascinerende actrice.
Colin Farrell (46): The Banshees of Inisherin wordt pas in januari 2023 gereleased en de kans is enorm groot dat die film hem een Oscar oplevert, dus ook 2024 wordt misschien wel zijn jaar. Maar dat deze o zo veelzijdige acteur ook nog eens in The Batman, After Yang en Thirteen Lives zat - dat zijn vier topvertolkingen na elkaar - doet vooral uitkijken naar wat er volgt.
Olivia Colman (48) werkt zich duidelijk te pletter. Ze zat in Empire of Light, Joyland, The Lost Daughter, Mothering Sunday en de serie Heartstopper en elke keer tapt ze uit een compleet ander vaatje.
Hollywood neemt Peter Sarsgaard (51) voor te vanzelfsprekend aan. Deze sterke speler zat in The Lost Daughter, The Batman, The Survivor en één van de beste mini-series van 2022: Dopesick. Geef die man wat aandacht!
Colin Firth (62) toonde zich grandioos in de miniserie The Staircase, en zat daarnaast ook in Mothering Sunday; Empire of Light en Operation Mincemeat.
Haar gedurfde en gelaagde vertolking in Good Luck to You, Leo Grande maakt Emma Thompson (63) de beste actrice van het jaar. Daarnaast zat ze ook nog in What's Love Got to Do with It? en Matilda the Musical.
Willem Dafoe (68) werkt elk jaar hard. In 2022 kon je hem aan het werk zien in The Northman, Spider-Man; No Way Home, Nightmare Alley en The Card Counter. Deze man kan alles.
Sigourney Weaver (74) blijft Hollywoodroyalty. In Avatar: The Way of Water speelt ze een 14-jarige en in Call Jane leidde ze een abortusbeweging maar het is Paul Schrader's Master Gardener dat ze haar meest complexe personage van dit jaar mag spelen. We blijven fan.