K.U.T op de Mostra
K.U.T zendt zijn zonen uit
Net nu de koningin der Vlaamse badsteden zich opmaakt voor haar eerste filmfestival en haar maître de ceremonie Arno Hintjes zijn schoenen opblinkt, trekken wij naar de moeder der filmfestivals: het filmfestival van Venetië. Na het gebruikelijke bureaucratische getouwtrek en nachten zwoegwerk in ons zakwoordenboek Nederlands-Italiaans (de kleur van je prachtige bloesje past perfect bij de kleur van je prachtige ogen : Il colore del tuo meraviglioso vestito s'intona perfettamente al colore dei tuoi occhi) strijken wij een tiental dagen neer op de Venetiaanse Mostra. De controverse rond de nieuwe prent van De Palma, het jurkje van Charlize Theron en de jukbeenderen van Keira Knightley: niets willen wij u onthouden.
De opener is Atonement, een prestigieuze verfilming van de gelijknamige cultroman van Ian McEwan. Hoofdactrice Keira Knightley zakt af naar de Venetiaanse Lido als voer voor paparazzi en sterrenspotters. Aan glitter en glamour heeft het festival dit jaar geen gebrek: Brad Pitt komt de western The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford voorstellen (de prijs voor langste filmtitel heeft hij in elk geval al op zak), terwijl George Clooney zijn nieuwe rechtbankthriller Michael Clayton komt promoten, het regiedebuut van Tony Gilroy, vast scenarist van de Jason Bourne-trilogie.
Ook dit jaar vormen wereldwijde conflicten de uitgelezen bron voor filmmakers : Brian De Palma die vorig jaar al eens een uitstapje naar Venetië maakte met de perfide noir-thriller The Black Dahlia stelt Redacted voor, een pseudo-documentaire over het conflict in Irak en hoe de berichtgeving valse oordelen creëert. Richard Shephard (The Matador) brengt met The Hunting Party het verhaal van twee journalisten die op zoek gaan naar een oorlogscrimineel, terwijl Oscarwinnaar Paul Haggis (Crash) met In The Valley of Elah het verhaal vertelt van een vader (Tommy Lee Jones) die op zoek is naar zijn in Irak gesneuvelde zoon.
Festivalhabitués Ken Loach en Ang Lee (die in 2005 de Gouden Leeuw won voor het felbejubelde Brokeback Mountain) komen nieuw werk voorstellen, evenals Eric Rohmer die op zijn 86ste(!) zijn jongste film komt presenteren. Vreemde naam binnen de competitie is die van Takashi Miike. Deze gewezen gruwelspecialist (Audition) komt de western Sukiyaki Western Django voorstellen, waarin zelfs een rolletje is weggelegd voor Quentin Tarantino. Die laatste staat trouwens aan het hoofd van het aparte filmluik ?the Secret History of Italian Cinema? dat de spaghettiwestern in eer wilt herstellen.
Ondertussen komt ook Todd Haynes, gewezen boegbeeld van de Amerikaanse Queer-cinema, nieuw werk laten zien. In I?m not There geven zeven acteurs gestalte aan Bob Dylan, een zanger die eigenlijk al veel eerder zijn eigen biopic verdiend had. Onder andere Richard Gere, Christian Bale, Heath Ledger en Cate Blanchett (!) kruipen in de huid van de bard.
Voilà, de strijd om de felbegeerde Gouden Leeuw is bij deze geopend. Wij berichten hoe het voelt als kleine vis tussen de grote haaien en zijn bereid voor u onze voet steeds opnieuw tussen de deur te steken. Wij hopen terug te komen met een Italiaanse schone aan de arm en natuurlijk een pak recensies.
DAG 1
?Als je voorbereid bent op het ergste, kan je reis enkel meevallen? werd er me ooit gezegd. En zo bereidde ik me voor op een dispuut met de Italiaanse macho wiens knappe deerne ik afhandig had gemaakt, een kamer waar de ratten de nagels van mijn tenen vreten en de muggen zich gezamenlijk aan mijn bloed laven en bagage die op wonderlijke wijze naar Trinidad en Tobago verscheept zou worden. De positivist in mij zou zeggen dat het een wonder mag wezen dat totnogtoe enkel mijn nagelnieuwe laptop is gestolen, de rationalist in mij vloekt dan weer op het verdomde qwerty-klavier waarvan ondergetekende nu afhankelijk is.
Naarstig wordt er nog een laatste maal geboend en getimmerd aan de rode loper alvorens er een pleiade aan filmsterren op zal neerstrijken: George Clooney, Brad Pitt, Charlize Theron, Richard Gere, Jude Law, Woody Allen, Adrien Brody en Keira Knightley, om er maar enkele te noemen. Die laatste komt promotie maken voor Atonement, een somptueuze verfilming van de gelijknamige cultroman van Ian McEwan die zich afspeelt aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Knightley is Cecilia, een huismus die zich te pletter verveelt in een wereld van aristocratische luxe en een platonische relatie aanknoopt met Robbie, de zoon van de huisbediende. Haar jongere zus Briony heeft het echter niet begrepen op de jongen en meent in hem een ronddwalende verkrachter te herkennen. De valse beschuldiging zal voorgoed zijn stempel drukken op het leven van de rijke aristocratenfamilie: Robbie vliegt de gevangenis in en trekt vervolgens het leger in.
Regisseur Joe Wright die eerder al blijk gaf van een neus voor boekverfilmingen met Pride and Prejudice doet het uitstekende bronmateriaal alle eer aan. De fotografie van Seamus McGarvey (The Hours) is prachtig, net als de oorstrelende soundtrack van de Italiaanse componist Dario Marianelli. Wright toont zich bovendien bedreven in de mise-en-scène: de compositie binnen de beeldkaders is nagenoeg zo perfect dat je elk frame zonder schroom ingekaderd boven de schouw kunt hangen.
In tegenstelling tot andere soortgelijke genrefilms weet Atonement het pompeuze te vermijden: het gebruik van de Rashomon-achtige vertelling (we krijgen verschillende interpretaties van eenzelfde feit te zien) houdt het geheel fris en modern. Atonement was een aardige opener, maar zal geen kans maken op de prestigieuze Gouden Leeuw, aldus het lokale gokkantoor.
Takeshi Kitano ? sinds zijn Gouden Leeuw Hana-Bi heeft hij hier blijkbaar een abonnement ? mediteerde in zijn vorige prent Takeshi's over het medium cinema, maar nu gaat hij nog een stapje verder met Kantoku Banzai!, een aaneenschakeling van grappen, grollen en sketches die nauwelijks het niveau halen van een gemiddelde comedy-soap op de commerciële omroep. Kitano wil een storm in gang zetten binnen de hedendaagse cinema, maar zal nu wellicht enkel het publiek bereiken dat kickt op boeren en scheten.
Wel interessant, maar niet echt vernieuwend was de Canadese film Continental - A Film Without Guns die volgens de veelbeproefde Short Cuts-structuur een aantal levens laat kruisen, in dit geval na de verdwijning van een bejaarde man. Het concept werkte twee jaar geleden nog voor de sterke Scandinavische film Hawaii Oslo, nu rest er niet veel meer dan een knoert van een déja-vu gevoel en het besef dat films met leuke titels niet per se leuke films zijn.
Constatatie van de dag: persconferenties bestaan voor 90 procent uit domme vragen van journalisten die zich ongelofelijk belachelijk maken en daarmee de rest van het aanwezige journaille uit schaamte door de vloer doen zakken. Zo was er nog maar eens de vraag aan Keira Knightley over het schoonheidsideaal dat zij aan bakvissen voorlegt en zijn we te weten gekomen dat haar Atonement-tegenspeler James McAvoy (The Last King of Scotland) een betere kusser is dan Orlando Bloom en Johnny Depp. Waar zo'n prestigieus festival al wel niet goed voor is.
DAG 2
Filmfestivals hebben altijd iets verslavends over zich: of het nu Gent of Venetië is, er hangt iets in de lucht dat je altijd laat hollen van de ene zaal naar de andere. Het enige wat je achter de kiezen slaat is het chocolaatje bij de koffie die ervoor moet zorgen dat je toch maar niet gaat knikkebollen in de duisternis. De zon is een prominente aanwezige op het Venetiaanse Lido, maar voor ons heeft het licht nog maar zelden geschenen de voorbije dagen: wij zagen intussen al 6 films, waren aanwezig op 5 persconferenties (de Kroatische journalist die van domme vragen al vanaf dag één zijn handelsmerk maakte begint ons nu echt mateloos te irriteren) en en passant is er natuurlijk altijd plaats in ons dagschema voor een feestje. Maar films, daarvoor zijn we hier: Het louche Giallo uit de krochten van de Italiaanse cinema, Franse porno die pretendeert kunst te zijn en natuurlijk de grote Amerikaanse kleppers waar de dagtoeristen op verlekkerd zijn.
Vandaag was het de beurt aan Sleuth, een remake van de gelijknamige film uit 1972 waarin Laurence Oliver een mentale vete uitvocht met de jonge Michael Caine om het bezit van een vrouw. In de moderne versie kruipt Michael Caine in de huid van het karakter dat destijds door Oliver werd vertolkt en wordt Caines personage vertolkt door Jude Law. Law speelt een jonge werkloze acteur die komt aanbellen bij de schrijver Andrew Wyke om hem zeer beleefd te melden dat hij er met diens vrouw vandoor is. Wat volgt is een 90 minuten durende mindgame waarin de twee heren elkaar telkens een stapje voor zijn. Shakespeare-adept Kenneth Branagh slaagt erin om uit een simpele premisse een heerlijk pervers en doordacht machtspel te creëren. Sleuth is een bewust theatrale strijd tussen twee acteurs die beiden op topniveau presteren. Arena van dit alles is een ijskoude uit staal opgetrokken high tech burcht waardoor de focus nog meer komt te liggen op de verbale wisselwerking van de twee acteurs. Het sterke scenario van Nobelprijswinnaar Harold Pinter bewijst dat een remake niet altijd een overbodige prul hoort te zijn.
Dilemma van de dag: The Nanny Diaries of Lust/Caution. Na een avond waarop de rode wijn rijkelijk vloeide hadden wij eerlijk gezegd meer zin in die eerste, een film gebasseerd op de zogenaamde chicklit (zie ook The Devil wears Prada) met de immer ravissante Scarlett Johansson in de hoofdrol. Om half negen ?s ochtends sta je niet meteen te springen voor een drie uur durend, in Mandarijns gesproken relaas over een spionne tijdens de Tweede Wereldoorlog. En toch stonden we plichtsbewust, kater of niet, aan te schuiven voor Gouden Leeuw-winnaar Ang Lee?s laatste prent Lust/Caution. En we hadden er geen spijt van.
Met Lust/Caution vertelt Ang Lee het verhaal van de Chinese Wong Chia Chi die samen met een groep medestudenten een aanslag beraamt op de Japanse bezetter door bij hem te infiltreren. Ang Lee maakt er opnieuw een broeierig tijdsdicht van dat ondanks zijn epische duur van begin tot eind blijft boeien. LustCaution is wat ons betreft nu al een klassieker die zonder blozen naast The Ice Storm, Crouching Tiger, Hidden Dragonen Brokeback Mountain kan staan.
Elk festival hoort tegenwoordig te beschikken over een schandaalfilm, een film die de tongen losmaakt en waarbij je gegarandeerd met rooie oortjes buiten wandelt. Dit jaar viel de dubieuze eer te beurt aan L?Histoire de Richard O. van de Franse cineast Damien Odoul. In tegenstelling tot die andere schandaalfilm Shortbus die nog kon uitpakken met een warme boodschap, is het bij Odoul al porno wat de klok slaat. Idioot, overbodig en wansmakelijk - niet meteen de film die u met Valentijn met uw lief moet gaan zien.
Dag 3
Aanschuiven voor handtekeningen, het is een sport die hier op de Lido zo populair is als petanque op een zonovergoten plein in de Franse Vogezen. Want hoewel het filmfestival van Venetië beweert niet zo?n commerciële mallemolen te zijn als zijn grote concurrent in de Franse badstad, staat er ook dit jaar een massa toeristen uren in de rij om toch maar een flits van George Clooney en kompanen op te vangen. Rechtveren en vragen om handtekeningen: het heeft vaak iets van een mosh pit op een metalfestival.
Prijs voor meest vlijtige handtekenaar gaat naar George Clooney die elk van zijn wachtende fans beloond met een slordige krabbel. Clooney komt Michael Clayton voorstellen, een hedendaagse versie van de conspiracy-thrillers van genrespecialist Alan J. Pakula uit de vroege jaren ?70. De verteltrant is sober en efficiënt evenals de regie van debutant Tony Gilroy. Clooney speelt de getormenteerde advocaat erg ingetogen, wat bijdraagt tot het zakelijk realisme. De ietwat ridicule ontknoping deed ons even zuchten, maar voorts is deze thriller prima voer voor de grijze hersencellen.
Ook Brian De Palma legt de vinger op de pols van hedendaags Amerika. Na zijn flirts met Hitchcock en de film noir (Femme Fatale, The Black Dahlia) probeert de 67-jarige cineast zichzelf opnieuw her uit te vinden met Redacted, een aan Claire Denis denkende mockumentary over de oorlog in Irak. De Palma haalde de inspiratie voor deze portie cinema vérité uit YouTube-films en blogs van soldaten aan het oorlogsfront. De nieuwskrantjes die hier worden rond gedeeld duiden Redacted aan als gedoodverfde Gouden Leeuw-winnaar, wij vonden deze eclectische montage maar lauwe kost.
Ken Loach, die vorig jaar nog een Gouden Palm op zak mocht steken voor The Wind that shakes the Barley doet een gooi naar de Gouden Leeuw met It?s a Free World, een knap drama over een vrijgevochten vrouw die immigranten werk verschaft, maar daar zelf ook de tol voor moet betalen. De film kan niet enkel buigen op een doorleefde acteerprestatie van debutante Kierston Wareing, maar ook op een ijzersterk scenario van vast Ken Loach-scenarist Paul Laverty, die opnieuw de sociale wantoestanden binnen de Britse arbeidsmarkt onderzoekt.
Ontgoocheling van de dag: de Italiaanse verdeler schrapte drie vertoningen van Woody Allens jongste film Cassandra?s Dream waardoor ondergetekende niet meer in staat was een visie bij te wonen. Maar nog meer waren we ontgoocheld om het feit dat Allens muze Scarlett Johansson voor het filmfestival van Venetië verstek liet gaan wegens een te druk programma. Lap, zijn we helemaal voor niks naar hier afgezakt.
Dag 4
Het heeft nog steeds iets vreemd, klein zijn op een groot filmfestival als dat van Venetië. de Zweedse meiden op de camping mogen dan wel zwaar geïntimideerd zijn door mijn persbadge, het kruim van de Vlaamse filmjournalistiek vroeg me nog steeds heel gereserveerd wie ik mocht wezen. "Weer zo?n twintigjarige wannabe criticus die denkt dat een Chabrol een middel is tegen aambeien in plaats van een Frans toonaangevend cineast" dachten ze misschien. "Zo eentje die de opportunist komt uithangen en overal persvisies afschuimt en tussendoor grieten in monokini keurt op het strand, terwijl wij hier aan het zweten zijn achter onze computer."
Mis dus. Ook ondergetekende pendelt heel de dag heen en weer tussen de cinemazaal en het persbastion waar een zeventigtal journalisten ijverig aan het typen zijn om toch maar hun deadline te halen. Een Italiaans journalist komt trots zijn kiekjes laten zien van Sean Bean en Michelle Yeoh, een Pools journaliste steekt een scheldtirade af tegenover de persdienst die haar in de kou laat staan. Het leven achter de schermen is interessant, misschien zelfs even interessant als de films die er op de rode loper vertoond worden.
Op een filmfestival als dit hoor je te netwerken. Een Italiaans filmfestival is een barre overlevingsstrijd, je hoort je sociale contacten te onderhouden alvorens je in de cinema wegdeemstert als een ineengekrompen Golemfiguur. En zo leerde ik een Noorse journalist kennen die blijk gaf van enig professionalisme en heel interessante theorieën had over de laatste De Palma maar tegelijkertijd op zoek was naar een jeugdherberg waar hij het beste een one night stand kon versieren. Filmjournalisten, het zijn ook maar mensen.
Tussen de koperen leeuwen die hier de Mostra opfleuren, kwamen gisteren enkele Vlaamse leeuwen opduiken: regisseur Dimitri Karakatsanis kwam zijn langspeelfilmdebuut Small Gods voorstellen, een metafysische elegie over een jonge vrouw die na een auto-ongeluk twee andere verloren zielen leert kennen. De fotografie van broer Nicolas Karakatsanis is briljant, net als de gefocuste mise-en-scène van de regisseur. Helaas heb je als kijker geen enkel idee waar het allemaal heen moet. Het scenario lijkt onderschikt aan de visuele pracht en praal waardoor je al snel de draad van het verhaal kwijtraakt.
Sterren op de rode loper waren vandaag Charlize Theron en Brad Pitt die respectievelijk In The Valley of Elah en The Assasination of Jesse James by the Coward Robert Ford kwamen tonen. Die eerste is de nieuwe film van Paul Haggis, een naam waar sinds de Oscarwinnaars Crash en Million Dollar Baby veel van verwacht werd. Haggis weet de verwachtingen volledig in te lossen met een indringende studie over een vader (Tommy Lee Jones) die in de nasleep van de oorlog in Irak op zoek is naar zijn verloren gewaande zoon. De film is een zeer serene karakterstudie geworden die vooral gedragen wordt door de verbluffende vertolkingen van Tommy Lee Jones (de acteursprijs op dit festival is hem gegund) en Charlize Theron, die net als in Monster haar looks volledig opzij zet ten voordele van haar karakter. Paul Haggis levert met In The Valley of Elah een zeer genuanceerde prent die wat ons betreft zeker met de Gouden Leeuw naar huis mag.
De concurrentie valt echter niet te onderschatten. Regisseur Andrew Dominik (Chopper) mag dan wel het einde van zijn nieuwste film The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford in de titel al weg geven, toch blijf je als kijker twee en een half uur geboeid kijken. Brad Pitt is Jesse James, de meest beruchte outlaw van het wilde westen. De jonge Robert Ford (Casey Affleck) koestert blinde idolatrie voor de grote Jesse James, maar beseft dat hij altijd in diens schaduw zal blijven staan, totdat hij actie onderneemt.
Het knappe aan de prent is dat regisseur Andrew Dominik niet kiest voor het traditionele westernpatroon, maar zijn film eerder vertelt als een verhaal over moraliteit en blinde obsessies. Want wie is de grootste schurk: hij die moordt uit pure geldzucht of hij die moordt uit een ziekelijke jaloezie? Dominik weet uit het gegeven een interessante film te kneden die op alle vlakken weet uit te blinken. Het camerawerk van Roger Deakins (zie ook In The Valley of Elah) weet de weemoedige sfeer perfect te vatten, de score van Nick Cave beschikt over de juiste dosis melancholie en de regisseur slaagt erin om van een treinoverval een van de meest suspensevolle scènes van het jaar te brengen.
Guilty Pleaure van de dag: door het wegvallen van de vertoningen van Cassandra?s Dream (die door critici prompt werd uitgeroepen tot slechtse Woody Allen film sinds jaren) was ondergetekende alsnog in staat om The Nanny Diaries mee te pikken, een aangename afwisseling na ochtenden die tot nu toe bestonden uit Mandarijns gesproken epiek (Lust/Caution) en zware rechtbankthrillers (Michael Clayton). Ideaal voer voor het doelpubliek van de Joepie en de Fancy, maar op dit moment toch stiekem entertainend.
Dag 5
Stop de persen. De Gouden leeuw is bekend. Enfin, als het van de verzamelde Italiaanse filmpers en enkele Vlaamse collega?s afhangt gaat de prijs zaterdag gegarandeerd naar La Graine et Le Mulet, een migrantendrama van Franse makelij. Wij hebben de vertoning moeten missen omdat we even benieuwd waren naar de jongste film van Jia Zhang Ke , die vorig jaar de Leeuw mee naar huis kreeg voor het gestileerde drama Still Life. Dat zijn nieuwe documentaire Useless, over de barre werkomstandigheden in een Aziatische klerenfabriek, even overbodig is als de titel laat uitschijnen is een spijtige zaak, vooral omdat we intussen misschien de mooiste parel op dit festival hebben laten schieten. Uren puzzelen, knopen doorhakken en beslissingen nemen die achteraf de foute blijken te zijn: filmfestivals in een notendop.
Vandaag is het Tim Burton-dag op het Lido. Niet dat iedereen zijn haar met krultang in vogelnestvorm heeft gelegd, maar de grootste fantast van de Amerikaanse filmfabiek kreeg vandaag een onderscheiding voor zijn rijk gevulde carrière. Ter ere van deze prijs werd zijn bekendste film The Nightmare Before Christmas voorgesteld in 3D-versie en werden ook de eerste bewegende beelden getoond van Sweeney Todd, Burtons versie van de gelijknamige Britse musicalklassieker. Macaber, sfeervol en een zingende Johnny Depp, wij zijn de dagen al aan het afkruisen.
De Aziatische delegatie is dit jaar mager. Drie Aziatische films dingen mee naar de prestigieuze Gouden Leeuw, maar als ze allemaal zo nietszeggend zijn als Help Me Eros van Kang-Sheng Lee, de nieuwe protégé van Ming-Liang Tsai (The Wayward Cloud) vinden we dat helemaal niet spijtig. Lee probeert iets te vertellen over raamprostitutie, callgirls en marihuanaverslaving, maar wat de precieze link is tussen de drie, daar zijn we nog niet uit.
Opvallend lichtgewicht in de competitie en net daarom een leuke afwisseling tussen de andere zware knoerten is The Darjeeling Limited van indie-favoriet Wes Anderson. Owen Wilson, Jason Schwartzman en Adrien Brody spelen drie broers die elkaar sinds jaren niet meer gesproken hebben, maar nu inschepen voor een treinreis doorheen India om elkaar en zichzelf opnieuw te leren kennen. The Darjeeling Limited kan buigen op de vaste elementen uit de Anderson cataloog (absurde dialogen, een fris kleurenpalet en wederom een hoog In de Gloria-gehalte). Pijnlijk ironisch is het feit dat Owen Wilson, die heel de film rondloopt met hoofdverband en neuspleisters, vorige week is opgenomen na een mislukte zelfmoordpoging. Regisseur Wes Anderson laat weten dat intussen alles goed gaat met Wilson. ?Obviously he's been through quite a lot this week, but I can tell you that he's doing very well and making us laugh? liet hij tijdens de persconferentie optekenen.
Onze eigen Gouden Leeuw gaat echter uit naar Todd Haynes? I?m Not There, een exploitatie en contemplatieve meditatie over het fenomeen Bob Dylan. Onze beschrijving is geen plotse vlaag van pretentieus snobisme, maar een vlag die de lading prima dekt: in plaats van een traditionele biopic kiest Haynes ervoor om Bob Dylan te laten spelen door zes verschillende acteurs die elk een ander aspect van Dylan spelen. Haynes experimenteert na Far From Heaven opnieuw met de grenzen en conventies van genres en weet met I?m Not There de ultieme ode te brengen aan de rijke carrière van de mompelende troubadour. "Enkel voer voor de Dylan-fans" roept de Italiaanse filmpers. "ijzersterk en indrukwekkend" repliceren wij.
Bekendmaking van de prijzen
Onder voorzitterschap van Zhang Yimou bestond de jury dit jaar uit Catherine Breillat, Jane Campion, Emanuele Crialese, Alejandro González Iñárritu, Ferzan Ozpetek en Paul Verhoeven. Uit de 23 competitiefilms kwamen ze met het volgende lijstje awards op de proppen:
Gouden Leeuw: SE, JIE (LUST, CAUTION) van Ang LEE (USA/China/China, Taiwan)
Zilveren Leeuw: Brian DE PALMA voor REDACTED (USA)
Speciale Juryprijs (ex aequo): LA GRAINE ET LE MULET van Abdellatif KECHICHE (France)
I?M NOT THERE van Todd HAYNES (USA)
COPPA VOLPI for Best Actor: Brad PITT in THE ASSASSINATION OF JESSE JAMES BY THE COWARD ROBERT FORD van Andrew DOMINIK (USA)
COPPA VOLPI for Best Actress: Cate BLANCHETT in I?M NOT THERE van Todd HAYNES (USA)
MARCELLO MASTROIANNI AWARD for Best Young Actor or Actress: Hafsia HERZI in LA GRAINE ET LE MULET van Abdellatif KECHICHE (France)
OSELLA for Best Cinematography: Rodrigo PRIETO director of photography voor SE, JIE (LUST, CAUTION) van Ang LEE (USA/China/China, Taiwan)
OSELLA for Best Screenplay: Paul LAVERTY voor IT?S A FREE WORLD? van Ken LOACH (UK/Italy/Germany/Spain)
SPECIAL LION for Overall Work: NIKITA MIKHALKOV
Er staan ook nog enkele andere stevige avant-premières op het programma en een aantal grote namen op de gastenlijst.. Het gloednieuwe Kinepolisgebouw aan de kust ? de eerste zonder kassa?s ? kan zich meteen laten verkennen door filmfans, maar ook muziekliefhebbers en gamers. Want meer dan gewoon een filmfestival, is dit gebeuren eigenlijk een mediafestival. Naast een heleboel interessante films, zullen er immers ook nieuwe televisieseries te bekijken vallen, games gedemonstreerd worden en komt ook de muziekfan aan zijn trekken. Men ziet het groots. Hoofdgast is Oostendenaar Arno, die een serie films selecteerde die voor hem een speciale betekenis hebben. O.a. Gary Oldmans bij ons onuitgebrachte Nil by Mouth en Dominique Deruddere?s beste film, Hombres Complicados, zullen in deze ?Master Selection? vertoond worden. 
Onder de avant premières enkele toppers als Stardust, een avonturenfilm met Michelle Pfeiffer en een herrezen Robert De Niro en The Bourne Ultimatum, de razend spannende afsluiter van de Jason Bourne-trilogie. Ook Evening, met Glenn Close, Claire Danes en Meryl Streep, en Atonement (naar een roman van Ian McEwan en met Keira Knightley in een van haar beste rollen) zullen sommige filmfans doen watertanden. Daarnaast raden we u ook alvast 
Die vinden overigens ongetwijfeld ook in hun gading in de sectie ?Soundtrack of Our Lives?, waarin heel wat oude en nieuwe muziekfilms te zien zijn. Onder andere 24 Hour Party People, 
In de jury vinden we als Belgische vertegenwoordigers Marie Kremer en Kris Cuppens. Ze worden bijgestaan door Camille Natta en Olga Kurylenko, twee jonge actrices. Zij moeten hun oordeel vellen over 14 films van jonge Europese filmmakers. Zo is er het langspeeldebuut van Micha Wald, 
Wat opvalt in de selectie, die erg diverse genres omvat gaande van melodrama tot zwarte komedie, is de vernieuwde aandacht voor politiek in de cinema. En meer specifiek het gebruik van docudrama?s en mockumentaries die niet alleen inhoudelijk maar ook vormelijk de grenzen van feit en fictie in vraag stellen. Zo kan je de controversiële film Death of a President gaan ontdekken waarin de moord op president Bush en de chaos die erop volgt geënsceneerd wordt. Een iets minder spectaculaire maar meer genuanceerde visie over de rol van de media op de politiek krijg je in de Deense mockumentary 
Buiten competitie worden zeven films in avant-première vertoond. De openingsfilm 
In dit programmaonderdeel wordt aandacht besteed aan films die op vernieuwende wijze met het medium omgaan. Zo is er de multiple protagonist film La Vraie Vie est Ailleurs over een groep individuen die een trein nemen vanuit Genève naar verschillende bestemmingen. Of 