Koud in Borgerhout: KUT op de filmset van LOS

De tijd dat de liefhebber van Vlaamse film zich al tevreden mocht stellen met een boerpsalm of een Gaston & Leo- of Urbanus-film per jaar dateert gelukkig al weer van een vorig decennium. Na de dominantie van Hollywoodklonen als De Zaak Alzheimer, Vermist en Windkracht 10 en Studio 100-kindervertier werd er met Ben X nog maar net een film uitgebracht die zowaar een maatschappelijk relevant thema aankaartte en die door massa's scholen als educatief lesmateriaal werd gebruikt.

Met de boekverfilming van LOS zal de cinemabezoeker in de loop van 2008 zelfs overrompeld worden door een bundeling van enkele hete actuele hangijzers als euthanasie, de multiculturele samenleving en media-ethiek. Je zou haast gaan denken dat de sociaal betrokken cinema in onze regionen hoogtijdagen viert, al zal het feit dat veelfilmer Jan Verheyen - die toch niet direct bekend staat om zijn arthouse-imago - op de regisseursstoel zit het enthousiasme van sommigen misschien wat temperen. Onze nieuwsgierigheid was alleszins gewekt en uw K.U.Tsite-redacteur trok dan ook op een kille novemberdag naar de Antwerpse gemeente Borgerhout om er de opnames te verwarmen met zijn aanwezigheid. Een groepje dollende Marokkaanse tieners maakt tot ergernis van enkele omstanders wat kabaal.

Een licht geprikkelde, eveneens Marokkaanse, man van middelbare leeftijd maant de jongeren kordaat tot kalmte aan, wat leidt tot een woordenwisseling en uiteindelijk verglijdt in wat duw- en trekwerk. Een ietwat bezorgde blanke passant die het hele gebeuren heeft gadegeslagen maakt de toevallig aanwezige politieagenten attent op het incidentje, maar de arm der wet haalt er zijn schouders voor op en laat het wat betijen. Hoewel het niet had misstaan in de film en het ongetwijfeld goede cinema zou hebben opgeleverd, zal u deze scène niet te zien krijgen in LOS. Het voorval speelde zich immers hilarisch genoeg naast de camera af.

Geen heilige huisjes
De Antwerpse agenten zijn overigens ook niet geheel toevallig ter plaatse. Ze vertolken een rolletje in de echte scène die die bewuste namiddag wordt opgenomen. Hun niet onbelangrijke taak bestaat erin om een paspoortcontrole uit te voeren bij een groepje allochtone jongeren die net een kleinschalige betoging aan het organiseren zijn tégen discriminerende identiteitscontroles. De enige aanwezige autochtoon in het gezelschap wordt op niet al te zachtaardige wijze aangemaand om zich uit de voeten te maken, terwijl de Marokkaanse oproerkraaiers nog wel wat langer aan de tand worden gevoeld. Zo kennen we onze goeie ouwe Antwerpse flikken weer! Dit kort fragment van hooguit een goeie minuut zou ons een representatief beeld moeten geven van de thematiek, de toon en de stijl die LOS zal bevatten: een als satire verpakte kijk op de hedendaagse multiculturele samenlevingsproblemen die echter vooral grappig en lichtvoetig en zeker niet drammerig of prekerig wil zijn. Ongeveer in de lijn van het veelbekroonde boek van Tom Naegels uit 2005 dus. Op ludieke, soms kwetsbare, maar steeds scherpzinnige en genuanceerde wijze schetst de jonge journalist in deze autobiografische roman een raamvertelling van gebeurtenissen die enkele jaren terug een diepe indruk op hem nalieten en hem met een hoop (zelf)twijfel opzadelden. Vanuit de ik-persoon vertelt de linkse Borgerhoutenaar Naegels hoe zijn progressieve idealen en denkbeelden in conflict komen met de maatschappelijke realiteit wanneer hij ondermeer tot zijn woede, frustratie en ontgoocheling getuige is van de beruchte migrantenrellen van vijf jaar geleden in zijn eigen achtertuin. Daarnaast belicht hij het aftakelingsproces van zijn grootvader die ooit socialist tot in de kist was, maar vandaag enkel nog verzuring uitstraalt en nu niets liever wilt dan zo snel mogelijk echt in de kist te verdwijnen. Tenslotte beschrijft Naegels in een derde nevenverhaal zijn liefdesaffaire met een Pakistaanse asielzoekster die hem de ogen doet openen voor de enorme cultuurverschillen én zijn eigen vooroordelen. Geen heilige huisjes worden gespaard en zowel de kortzichtige, volkse Vlaams Blok-aanhanger, de naïeve linkse wereldverbeteraar als de hypocriete moslimfanaticus ontsnappen niet aan zijn gevatte en in een stevige pot ironie gedrenkte pen.

Another day at the office
De sfeer op de filmset is ontspannen maar zeker niet uitbundig. De stemming die er rond het in typisch herfstige somberheid badende Borgerhoutse pleintje hangt is er eerder een van just another day at the office dan dat er een uiterst gezellige of stressvolle drukte of verwarring heerst. Het team, gaande van acteurs en figuranten tot technische medewerkers lijkt een strak geoliede, perfect op elkaar ingespeelde machine. Alles loopt perfect volgens planning al loopt het tijdsschema lichtjes vertraging op. Voorbij zoevende vliegtuigen afkomstig van of met als bestemming de nabijgelegen luchthaven van Deurne, een verstrooide voorbijganger die achteloos door het beeld passeert of ondeugende jongelui die er lol in scheppen om de opnames te verstoren met hun gejoel; niets weet Jan Verheyen en zijn ploeg echt van hun stuk te brengen. Tussen de takes door is het verzamelen geblazen rond de thermos koffie die een even grote aantrekkingskracht geniet als een plonsbadje tijdens een hittegolf. De figurerende migrantenjongeren keuvelen gezellig met de Antwerpse agenten; een vertederend tafereel, dat ironisch genoeg haaks lijkt te staan op de thematiek van de onoverbrugbare communicatiekloof tussen de verschillende culturen. Bij wijze van noodzakelijke voorafgaande research nam uw KUTsiteredacteur nog eens het boek van Tom Naegels door. Het viel hem op dat de scène die vandaag wordt ingeblikt niet in de oorspronkelijke roman voorkomt. ?Dat klopt?, vertelt producent Peter Bouckaert van het productiehuis MMG ons. ?Hoewel de stijl en de thematiek zullen gerespecteerd worden, zal de film zal zeker geen woordelijke weergave zijn van het boek. Er zullen niet enkel andere of aangepaste fragmenten voorkomen, maar scenarist Bram Renders voerde ook fundamentelere wijzigingen door zoals bijkomende personages.? Een van de opvallendste verschillen draait rond de beruchte migrantenrellen op de Turnhoutsebaan, een cruciale passage uit het boek. Niet enkel werd die scène niet op de Turnhoutsebaan maar in de Berchemse Statiestraat opgenomen, ook gaat er in de film een andere aanleiding dan de racistische moord op Mohammed Achrak aan vooraf. Volgens Peter Bouckaert zijn zulke keuzes om af te wijken van de realiteit niet ingegeven uit angst voor mogelijke verhitte reacties. ?De keuze voor een andere locatie heeft enkel een puur praktische reden. Het is er ons bovendien ook niet om te doen om een correcte historische weergave te geven. Het draait hem rond de universele thematiek uit de roman. Daarom werd ondermeer ook het personage van Abou Djah Djah uit het scenario geschreven en vervangen door een fictieve allochtone oproerkraaier.?

Geen pamfletfilm
Al wie met de verfilming van LOS hoopte op of vreesde voor een kritische, controversiële en taboedoorbrekende prent in de stijl van de films van de gecontesteerde en vermoorde Nederlandse filmmaker Theo Van Gogh lijkt hier alvast aan het verkeerde adres te zijn. ?We hebben niet de intentie om een themafilm, laat staan een pamfletfilm te maken?, verduidelijkt regisseur Jan Verheyen. ?Het ligt niet in onze bedoeling om iemand doelbewust voor het hoofd te stoten. LOS moet vooral een grappige film worden met veel ironie die trouw blijft aan het boek. Om het in genretermen uit te drukken: een serieuze komedie of ?dramedy?. Als de film voer levert voor cafédiscussies of opiniebijdragen in de krant is dat des te beter.? Vooraf heette het boek onverfilmbaar te zijn, voornamelijk omdat het is opgebouwd rond de gedachtestromen van het hoofdpersonage Tom Naegels (vertolkt door Pepijn Caudron die onder andere meespeelde in de tv-seriesDe Kotmadamen Kinderen Van Dewindt en hier zijn filmdebuut maakt). Jan Verheyen belooft ons alvast een hoogst gedurfde stilistische aanpak. ?We hanteren in de film een hoop verschillende stijlen die elk op zich de leefwereld van een bepaald personage moeten weergeven.

Die botsing van stijlen moet de thematiek versterken. Zo zal het personage van de allochtone oproerkraaier Jamal worden voorgesteld via een MTV-achtige videoclip.? We merken op dat daar misschien wel een risico in schuilt om plat op de buik te gaan. Als Jan Verheyen daar instemmend op antwoordt, reageert de persverantwoordelijke die over onze schouders meeluistert oprecht verbouwereerd met ?Allé Jan, wat zegt gij nu? Ge twijfelt er toch niet aan dat het resultaat goed gaat zijn zeker?? Op de set van LOS is duidelijk geen plaats voor twijfel of negatieve gedachten. Tijdens ons gesprek tikt een jonge Marokkaan die in de scène van vandaag figureerde de populaire mediafiguur nonchalant op de schouder. ?Merci hé gast, RESPECT !" "Kijk, dit soort zaken maakt mijn job nu zo aangenaam.Het enthousiasme van die jongeren geeft mij alleen maar meer goesting om er extra hard tegenaan te gaan.? Of de reacties van het bioscooppubliek en de filmpers hem evenveel deugd zullen doen zullen we pas te weten komen na 10 september 2008, wanneer LOS officieel in première zal gaan.

Jonas Rosquin

Oscars 2008: vooruitblik

Wie de voorbije weken een beetje in de gaten had gehouden welke films er door de tal van Amerikaanse organisaties en instituten zoal bekroond werden, kon zoals ieder jaar de Oscarnominaties enigszins voorspellen. Niettemin zullen ook zij enkele keren verrast geweest zijn bij het vernemen van de nominaties voor de 80e editie van de Oscars. Dat de gebroeders Coen met hun magnum opus No Country for Old Men en Paul Thomas Anderson met zijn fabuleuze There Will Be Blood flink zouden scoren, is normaal en meer dan terecht. Beide films kregen 8 nominaties. Atonement en Michael Clayton kregen er 7. Dat het kleinschalige maar niettemin innemende komedietje Juno echter maar liefst 4 belangrijke nominaties in de wacht zou slepen, hadden we dan weer niet verwacht. K.U.T buigt zich over de lijst en analyseert die met enige deskundigheid. Beste Film Vrijwel zeker was dat zowel There Will Be Blood, No Country for Old Men en het aangrijpende Atonement een plaats op dit beperkte lijstje zouden halen. Deze drie zeer verschillende films behoren ongetwijfeld tot het beste wat we dit jaar in de bioscoop zullen kunnen bekijken. Dat Michael Clayton, de uitmuntende dramatische thriller met George Clooney, het ook zou halen, was niet onwaarschijnlijk maar verre van zeker. De prent was allesbehalve een kassucces en is ook behoorlijk complex. Clooney is en blijft echter de lieveling van Hollywood. Voor de vijfde plaats kwamen o.a. Sweeney Todd, Le Scapandre et le papillon, Into the Wild en Charlie Wilson?s War in aanmerking, maar het werd verrassend genoeg Juno, hier door onze visionaire redacteur al bestempeld als de Little Miss Sunshine van dit jaar. Winnen zal-ie niet doen. De strijd zal zich afspelen tussen Blood en Old Men. Beste Regie Net als ieder jaar komen de categorieën Beste Film en Beste Regie slechts ten dele overeen. Zo zijn zowel de gebroeders Coen als Paul Thomas Anderson in de running voor deze Oscar, net als de debuterende cineast (maar wel doorwinterde scenarist) Tony Gilroy voor Michael Clayton en geheel onverwacht ook Jason Reitman, regisseur van Juno. De 30-jarige zoon van Hollywoodregisseur Ivan Reitman (Ghostbusters, Junior, Kindergarten Cop) blijkt meer zin voor subtiliteit te hebben (zie ook zijn aanstekelijke debuut Thank You for Smoking) dan zijn pa, en dat levert hem nu al een Oscarnominatie op. Joe Wright, de jonge Brit die ons toch wel imponeerde met Atonement, valt buiten de prijzen. Zijn plaats wordt ingenomen door de 56-jarige Julian Schnabbel. Deze schilder regisseerde al met succes de films Basquiat en Before Night Falls en wist veel indruk te maken met het indringende Le Scapandre et le papillon (The Diving Bell and the Butterfly), een Frans gesproken biografie van de verlamde modejournalist Bauby. Schnabbel is niet bepaald een doorsnee regisseur, maar zijn nominatie zorgt voor enige variatie in een verder weliswaar al redelijk fris rijtje. Zo werden enkel de Coens al eerder genomineerd (en ze wonnen voor Fargo). Wij duimen dus eigenlijk voor PTA, toch wel een van de grootste jonge talenten in Hollywood, maar de kans is groot dat ook hier de Coens de hoofdvogel afschieten. Daar kunnen we zeker mee leven. Beste Acteur Eerst maar even de schok verwerken: geen nominatie voor James McAvoy, de charismatische Brit die toch wel erg doorleefd acteerde in Atonement. Zijn nominatie leek, samen met die van Daniel Day-Lewis voor There Will Be Blood, een uitgemaakte zaak. In de plaats mag Tommy Lee Jones aantreden. De veteraan zette een sterke prestatie neer in het bij ons nog te verschijnen In the Valley of Elah (een film die in de VS geen publiek vond), maar was eigenlijk nog veel beter in No Country for Old Men. Net als Leonardo DiCaprio vorig jaar, was de man aldus zijn eigen concurrent en bizar genoeg wordt hij, net als DiCaprio, genomineerd voor de minst goede rol van die twee. Bijzonder fijn is ook dat Johnny Depp, toch jarenlang ondergewaardeerd, nu al zijn derde Oscarnominatie op vijf jaar tijd krijgt. Depp is uitermate genietbaar als zingende en moordende kapper in Tim Burtons grandioze Sweeney Todd en verdient dus zeker die nominatie. Al even zeer verheugt ons de nominatie voor Viggo Mortensen. Eveneens een acteur die nooit teleurstelt maar daar nooit voor beloond wordt. Voor zijn rauwe, haast dierlijke vertolking van een Russisch maffialid in Eastern Promises mocht hij gerust in de bloemetjes gezet worden. Vijfde genomineerde is George Clooney voor Michael Clayton. Hij won twee jaar geleden al een Oscar voor Syriana, maar hij is en blijft zoals gezegd enorm populair. En niet te vergeten, ook een sterk acteur natuurlijk. Toch zetten wij ons geld in op Day-Lewis, wiens prestatie in de Amerikaanse pers omschreven werd als van zelden gezien niveau en ?de beste van de eeuw?. De 50-jarige Brit won 18 jaar geleden al eens een Oscar (voor My Left Foot). Verliezers van dienst zijn, naast McAvoy, Denzel Washington (American Gangster) en Tom Hanks (Charlie Wilson?s War). Gezien de heren allebei al 2 Oscars hebben, is dat niet eens zo erg. Beste Actrice Ook hier een flinke tegenvaller voor Atonement. Tegen alle voorspellingen in geen Keira Knightley onder de genomineerden. De aanbiddelijke Britse werd vorig jaar wel genomineerd voor een niet meer degelijke vertolking in de verder sobere prent Pride & Prejudice, maar wordt jammer genoeg niet beloond voor haar beste werk tot nu toe. Ook Angelina Jolie zal pruilen. Net als James McAvoy was ze door het vooraanstaande weekblad Newsweek uitgenodigd voor een voorbeschouwing op de nominaties, samen met een heleboel sterren die wél allemaal genomineerd werden. Ze zal dus niet de enige zijn die verrast is niet genomineerd te zijn voor haar nochtans prima prestatie in A Mighty Heart. Wie maakt dan wel kans op een Oscar? Julie Christie, die als Alzheimerpatiënte in Away From Her al massa?s prijzen won. Voor de doorwinterde actrice uit Doctor Zhivago en Don?t Look Now is het de vierde nominatie in 42 jaar. Ze won al één Oscar, in 1966. Haar jongste concurrent is Ellen Page. De bijna 21-jarige actrice kent met Juno waarin ze een tienermoeder speelt die haar kind wil afstaan voor adoptie, haar grote doorbraak. Nu was deze jonge actrice niet slecht in Hard Candy, haar barslechte vertolking in het weinig geziene Mouth to Mouth had nooit doen vermoeden dat er een Oscargenomineerde in haar zat. Maar één goede rol kan volstaan om de bal aan het rollen te laten gaan. Ook de Franse Marion Cottilard zal haar carrière een mooie wending zien nemen. Ondanks rollen in A Good Year en Big Fish kennen we deze prima actrice toch vooral uit Jeux d?Enfants en Un long dimanche de fiançailles. Haar nominatie is eveneens voor een Franse film, de Edith Piaf-biografie La Môme (ook wel La vie en rose genoemd). De actrices die zich dus misschien wel ongewild de woede van Jolie en Knightley op de hals halen, zijn Cate Blanchett, genomineerd voor het historische drama Elizabeth: the Golden Age en Laura Linney voor het steengoede familiedrama The Savages. Voor Linney is het de derde nominatie. Blanchett vinden we overigens nog een keer terug in de categorie Beste Actrice in een Bijrol. Het valt vaker voor dat acteurs twee keer genomineerd worden in één jaar (het overkwam o.a. ook Sigourney Weaver, Holly Hunter en Julianne Moore). Zo zit de Australische intussen aan vijf nominaties en kunnen zij en Kate Winslet de enige waarschijnlijke opvolgers van recordhoudster Meryl Streep genoemd worden, het soort actrice dat haast gewoontegetrouw genomineerd wordt. Beste Acteur in een bijrol De meest voorspelbare categorie, zo blijkt. Casey Affleck beleefde een doorbraakjaar met Gone Baby, Gone en The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, waarvoor hij genomineerd werd. Philip Seymour Hoffman heeft nog nooit een slechte rol neergezet en was heerlijk droogkomisch in Charlie Wilson?s War. De 83-jarige Hal Holbrook, een doorwinterd televisieacteur die op het grote scherm maar zelden aan bod kwam, mag Into the Wild vertegenwoordigen. Sean Penns knappe film werd immers flink ondergewaardeerd door de leden van The Academy. Verder zijn er Tom Wilkinson voor Michael Clayton en de grootste kanshebber op de Oscar, Javier Bardem, griezelig goed in No Country for Old Men. Hoffman is de enige uit dit rijtje die al een Oscar won. Voor Bardem en Wilkinson is het de tweede nominatie, voor Affleck en Holbrook de eerste. Albert Finney viel net uit de boot, voor Before the Devil Knows You?re Dead en er waren ook enkele seniele bejaarden die meenden dat John Travolta een nominatie verdiende voor zijn prutswerk in Hairspray. Beste Actrice in een bijrol Zoals gewoonlijk is dit de categorie waarin het vaakst namen opduiken die de doorsnee popcornvreter niets zeggen. Ook dit jaar is dat het geval, hoewel de cinefielen vast weten wie deze dames zijn. Cate Blanchett hoeven we zoals gezegd niet meer voor te stellen. Als een van de incarnaties van Bob Dylan in I?m Not There, was ze vrij indrukwekkend. Ze blijkt met deze rol ook pas de tweede actrice te zijn die genomineerd wordt voor een rol als man (Linda Hunt was de eerste, in 1984 voor The Year of Living Dangerously). Ze is ook de meest waarschijnlijke winnares en cinefiele dramaqueens voorspellen zelfs al dat ze haar Oscar zal opdragen aan landgenoot en co-star Heath Ledger, die tragisch en onverwachts overleed op de dag dat de Oscarnominaties bekend gemaakt werden. De andere dames zijn allemaal nieuw in de Oscarrace. Blanchetts voornaamste concurrent is de nimmer teleurstellende Tilda Swinton. De Britse uit o.a. Young Adam en The Chronicles of Narnia werd terecht genomineerd voor Mchael Clayton. Opvallende genomineerde is de 13-jarige Saoirse Ronan. Deze Ierse actrice moet op haar eentje de cast van Atonement vertegenwoordigen. Haar carrière loopt overigens op rolletjes. In de toekomst zien we haar naast Bill Murray in The City of Ember, naast Catherine Zeta-Jones in Death Defying Acts en naast Mark Wahlberg in Peter Jacksons The Lovely Bones. Het is overigens lang geen uitzondering meer dat The Academy piepjonge acteurs nomineert: de voorbije jaren waren dat o.a. Abigail Breslin (10) en Haley Joel Osment (13). Daarnaast kent ook Amy Ryan haar doorbraak. Wij vonden haar eveneens geweldig goed als harteloze moeder in Gone Baby, Gone. De actrice is ook bekend uit de schitterende tv-serie The Wire en is momenteel ook te zien in Before the Devil Knows You?re Dead. Meest onverwachte aanwezige op dit lijstje is Ruby Dee. De 85-jarige zwarte actrice speelde met veel verve de moeder van Denzel Washingtons personage in American Gangster. Ze kreeg daarvoor heel wat applaus, maar een nominatie leek er niet in te zitten voor deze ervaren actrice die voornamelijk voor televisie werkt. Beste Buitenlandse Film Zelden maar slagen de leden van The Academy er in de juiste films te nomineren in deze categorie ? al was Das Leben der Anderen vorig jaar een terechte winnaar. Dat Ben X geen kans meer maakte in de categorie, wisten we al eerder (en toegegeven, dat was ook wel erg hoog gegrepen), maar dat het Roemeense 4 Months, 3 Weeks and 2 Days bijvoorbeeld ontbreekt, is zeer te betreuren. Strijden wel om die Oscar: Het Oostenrijkse Die Fälscher, het Israëlische Beaufort, 12 uit Rusland, Katyn uit Polen en Mongol uit Kazachstan. Wat valt nog op? *Dat er een Belg onder de genomineerden is natuurlijk! De Vlaamse kortfilm Tanghi argentini van Guy Thys (niet te verwarren met Guy Lee Thys) heeft Dirk Van Dijck en Koen Van Impe in de hoofdrollen. Thys regisseerde ook enkele afleveringen van de bedenkelijke tv-reeks Emma, maar laat dat vooral geen bezwaar zijn om deze alom bekroonde kortfilm een Oscar te gunnen. (Lees meer over de kortfilmnominaties op kortfilm.be.) *Géén Simpsons in de categorie Beste Animatiefim, verrassend genoeg. Kanshebbers zijn het heerlijke Ratatouille, het sublieme Persepolis en het matige Surf?s Up. *Dat Eddie Vedder, gedoodverfde genomineerde voor de categorie Beste Filmmuziek, dan toch niét genomineerd werd met zijn fel geprezen soundtrack voor Into the Wild. *Dat Roger Deakins, de onvolprezen cinematograaf, zijn eigen concurrent is in de categorie Beste Fotografie. De man werd genomineerd voor No Country for Old Men én The Assassination of Jesse James. *Dat het nog lang niet zeker is of de uitreiking van de Oscars daadwerkelijk zal plaatsvinden op de traditionele wijze, want de staking van de scenaristen, die ook de uitreiking van de Golden Globes verhinderde, is nog in volle gang. George Clooney ? daar is ie weer ? zal naar verluidt samen met Steven Spielberg en Tom Hanks trachten wat brokken te lijmen. Een volledige overzicht van de nominaties vindt u hier. Afspraak op maandag 25 februari voor de bekendmaking van de winnaars en een terugblik op de show.

Sven De Schutter

Jaarverslag VAF 2007

Dat 2008 een fantastisch jaar aan het worden is voor de Vlaamse film, bewees/bewijst het nationale én internationale succes van langspeelfilms als Small Gods en Aanrijding In Moscou en de kortfilm Tanghi Argentini al in de eerste paar maanden van dit jaar. Zo werd onlangs bekendgemaakt dat Aanrijding In Moscou geselecteerd is voor de Semaine de la Critique, een belangrijke nevencategorie op het komende Filmfestival van Cannes. Maar 2008 is slechts een cijfer verschillend van 2007 en een logisch gevolg van dat succesjaar. Want inderdaad, zo zei een van de sprekers op de bekendmaking van het jaarverslag 2007 van het Vlaams Audiovisueel Fonds, ?2007 is een klein wonder te noemen?. Zo gingen maar liefst 1,2 miljoen mensen naar een Vlaamse film kijken in 2007. Daarmee verbreekt de Vlaamse cinema het record van 2003, waarin het grootste percentage van de 1 miljoen kijkers naar De Zaak Alzheimer ging. In 2007 was het succes meer verspreid, met als grootste kassuccessen Ben X (273.534 bezoekers), Firmin (219.721) en Vermist (205.640). Direct een pak minder, maar nog steeds een respectabel aantal bezoekers was er voor Dagen Zonder Lief (43.625 bezoekers), De Laatste Zomer (13.703) en Khadak (12.212). Niet enkel in cijfers, maar ook qua internationale erkenning viel wat te beleven in 2007, met als hoogtepunt de Grote Prijs en de Publieksprijs die Ben X op het Montréal World Film Festival won. Daarmee werden de streefdoelen van minister van Cultuur, Bert Anciaux, meer dan overtroffen. Hij stelde in 2007 drie prioriteiten voor de Vlaamse cinema: een kwaliteitsgarantie ?omdat filmbeleid ook cultuurbeleid is?, het vergroten van het bereik en de spreiding van het publiek, en het vergroten van het marktaandeel van de Vlaamse film. Bij het begin van 2007 zag het er nochtans niet rooskleurig uit voor het VAF door een vernauwing van de subsidies. De budgettaire beperkingen werden op 24 april 2007 echter gecompenseerd: Anciaux had zijn collega?s uit de Vlaamse regering kunnen overtuigen het VAF een eenmalige financiële injectie te geven van 2.475.000 euro. Daarnaast kon de zogenaamde ?bestedingsverplichting? van het VAF tegenover de tv-omroepen in 2008 omgezet worden in een extra ondersteuning van filmprojecten. En alsof dat nog niet genoeg was, werd de subsidiering van de regering met 500.000 euro per jaar aangedikt voor de jaren 2008 tot 2010. Maar waar gaat dat geld allemaal heen? In 2007 ging 78 procent van het totale budget naar de productie van films, de zogenaamde ?creatie aan steun?, 4 procent naar promotie en reflectie en 8 procent naar vorming. Dit zijn meteen de drie werkingspijlers van het VAF. De rest ging naar algemene werkingskosten. Opgesplitst in projecten ging het grootste deel van de creatie aan steun naar fictie (36 procent), maar ook kleine beetjes naar documentaire, animatie en experimentele mediakunst. Uit het jaarverslag 2007 van het VAF wordt nog eens op een rijtje gezet wat al duidelijk was: de Vlaamse cinema zit in de lift. En daar wordt in 2008 duchtig aan verder gewerkt, met opnames van fictieprojecten van onder andere Dorothé Van den Berghe (bekend van Meisje), Kadir Balci en Felix van Groeningen, die Dimitri Verhulsts roman De Helaasheid Der Dingen zal verfilmen. Uitkijken dus.

Bert Lesaffer

In Memoriam: Pol Van Achter

Pol is dood. Hoe onwaarschijnlijk het ook moge zijn dit te moeten schrijven voor een site die nog geen 10 jaar oud is en voor een redacteur van nog geen 30. En toch is het zo. Vrijdagochtend, 25 januari 2008, enkele dagen voor zijn verjaardag, reed Pol tegen een geparkeerde vrachtwagen en was op slag dood. Verdomme Pol. Lette je niet op, reedje te snel, was je even afgeleid? Misschien... Waarschijnlijk... Want Pol, je was een snelle jongen, soms hard, maar wel altijd eerlijk en recht voor de raap. Je was niet rechts maar wel ziek van het hypocriete salonsocialisme. Niet zeveren, gewoon doen. Voor ons schreef je met veel overtuiging het eerste deel van Kill Bill (je vond het geweldig, terecht). We contacteerden je nog om ook het tweede deel te schrijven, maar je had het te druk. Het was meteen ook de een van de weinige goede films die je recenseerde voor ons want met draken als 2 Fast 2 Furious, A Man Apart, Analyse That, Ghost Ship, Taxi 3 of Salton Sea zal je niet veel kijkplezier (maar misschien des te meer schrijfplezier) gehad hebben. Gelukkig kon je ook je beste film aller tijden bespreken. Bedankt Pol voor je recensies, je interview met medecritici, je ongezouten mening, je nieuwsjaarsmsje. Je was overtuigd vrijzinnig, geen klef gedoe met hiernamaalsen. Vrijdag word je gecremeerd en dan is het ook gedaan. Definitief. We zullen je missen. 

Frank Moens

In Memoriam: Heath Ledger

Filmsterren komen en gaan, maar doorgaans doen ze dat laatste op hun welstellende oude dag, aftakelend onder de Californische zon met een Oscar op de schouw en met Viagra binnen handbereik. Niet zo voor Heath Ledger. De carrière van de 28-jarige acteur begon pas sinds enkele jaren ernstige proporties aan te nemen, maar op 23 januari werd hij levensloos aangetroffen in zijn New Yorkse flat. Ledger bleek gestorven aan een overdosis slaappillen, pijnstillers en andere medicijnen. Zijn dood kwam uiteraard zeer onverwacht en heeft filmliefhebbers overal ter wereld lichtjes geschokt. Omdat de tragische dood van wat wij aanzien als een veelbelovende en schijnbaar zeer geëngageerde acteur ons uiteraard ook niet onberoerd laat, kijken we even terug op de korte carrière van de Australische ster. Ledgers acteercarrière ving aan in zijn geboorteland, het uit soaps en surfborden opgetrokken Australië. Met de typische looks van een surferboy raakte hij daar makkelijk aan de bak, maar interessante rollen bleek hem dat eigenlijk niet op te leveren. Ledger trok zijn stoute schoenen aan en trok naar Hollywood, waar hem een koude douche te wachten stond: hij vond er simpelweg geen werk. In 1999 zorgde de komische Australische thriller Two Hands, waarin Ledger een schitterend koppel vormde met de intussen vrij bekende Rose Byrne, dan toch voor een opstapje. Ledger werd gecast in de vrij routineuze, maar niettemin frisse tienerkomedie 10 Things I Hate About You, gebaseerd op Shakespeare?s Taming of the Shrew. Bitch van dienst Julia Stiles mocht zich door Ledger laten verleiden. Het interessante aan deze rol was dat ze enigszins tegen de typecasting in ging. Ondanks zijn looks was Ledgers personage niet erg populair. De norsheid en onwelwillendheid die hij in de film uitstraalde, bezorgden hem dan ook al snel een vrij ernstig imago. Toch leek op dat moment weinig vermoeden dat er meer in hem zat. Er volgde weliswaar een vooraanstaande rol in het pompeuze maar succesvolle The Patriot, waarin Ledger de strijdvaardige zoon van Mel Gibson vertolkte, de film werd niet echt gesmaakt door de critici en de rol deed Ledgers imago dus geen goed, al gaf de prent zijn naambekendheid wel een kleine boost. Kort daarop kreeg Ledger de hoofdrol te pakken in het matig entertainende A Knight?s Tale. Zich intussen nestelend in een Hollywoodleventje, met actrice Heather Graham aan zijn arm en zijn naam op het People-lijstje van de 50 mooiste mensen, leek Ledger de weg van Matthew McConaughey of Vince Vaughn op te gaan, knappe koppen uit futloze films. Toch bleef Ledger naar eigen zeggen op zoek naar karakterrollen, zoals die van de tot zelfmoord gedreven zoon van Billy Bob Thornton in het aangrijpende drama Monster?s Ball. Onze K.U.T-recensie verwoordde dat als volgt: En Heath Ledger verdient zijn imago van ster-in-wording misschien wel. [...] Ledger weet, ondanks zijn beperkte screentime, een sterke indruk na te laten bij het publiek. Dit zou dus best nog eens interessante acteur kunnen worden. Toch zou het nog vier jaar en vijf matige films duren eer Ledger echt kon tonen wat hij waard was. Na weinig opmerkelijke rollen in The Four Feathers, Ned Kelly, The Order, Lords of Dogtown en The Brothers Grimm, belandde het scenario van Brokeback Mountain op het bureau van zijn agent. Talloze bekende jonge acteurs hadden de film afgewezen ? Mark Wahlberg gaf later zelfs toe dat hij het zelfs niet wou lezen gezien het onderwerp ? en cineast Ang Lee diende zijn toevlucht te nemen tot een rist iets minder grote namen. Met Jake Gyllenhaal en Heath Ledger bleek hij echter de hoofdvogel te hebben afgeschoten. Beide acteurs gaven zich volledig over aan hun tragische rollen van verliefde cowboys. Ledgers Ennis del Mar moest daarbij een continu opgekropte passie uitbeelden, gecombineerd met een naïeve onbeholpenheid. 26 was hij, en toch bleek hij zich tegen het einde van de film schijnbaar moeiteloos te kunnen voordoen als een gebroken veertiger. Een vertolking om u tegen te zeggen. Om maar te zwijgen van de ? tja ? moed waarmee hij het in het conservatieve Hollywood waagde met veel enthousiasme zijn mannelijke tegenspeler vurig te kussen. Gyllenhaal en Ledger werden overigens goede vrienden en werden samen voor tal van filmprijzen genomineerd, waaronder ook een Oscar. Ledger, die intussen ook een relatie achter de rug had met Naomi Watts, kreeg het op de set van Brokeback Mountain ook nog te pakken voor de actrice die zijn echtgenote speelde, Michelle Williams. In 2005 werd hun dochter Matilda geboren, Gyllenhaal werd peter. Alle lof voor de toch wat risicovolle rol zorgde er voor dat Ledger plots een veelgevraagd acteur werd, die vooral een loodzwaar imago meetorste. Een hoofdrol in het vederlichte ? maar helaas ook wat fletse ? Casanova kon daar weinig aan veranderen. Nee, er zat voor Ledger niets anders op dan die Ernstige Acteercarrière maar gewoon verder te zetten. Na het weinig geziene Candy, vertolkte hij met verve een van de zes incarnaties van Bob Dylan in Todd Haynes? aparte biografische prent I?m Not There. Maar eigenlijk kreeg die rol niet zo veel aandacht, al was het maar omdat Cate Blanchett met alle eer ging lopen. Ook werd er vooral reikhalzend uitgekeken naar wat écht beschouwd werd als Ledgers eerste echt grote rol na de Oscarnominatie. Dat zou The Joker worden in Christopher Nolans The Dark Knight, de sequel op Batman Begins. De eerste berichten van de set, gevolgd door de eerste promofoto?s, toonden aan dat Nolan en Ledger niet zinnens waren de cartooneske versie zoals die door Jack Nicholson gebracht werd in 1989, te gaan heropvoeren. Ledgers Joker zou bloeddorstig en ijzingwekkend zijn, een zelden geziene filmslechterik. Ledger verklaarde na de opnames zelfs dat de rol hem emotioneel geen deugd gedaan had en dat hij te kampen had met wisselende gemoedstoestanden en nachtmerries. De productie van The Dark Knight is al een tijd achter de rug. De release van de film komt dus niet in gevaar, al maakt de studio zich wel nog wat zorgen over de affiches en dialogen in de film die naar de dood verwijzen. Maar we twijfelen er niet aan dat heel wat studiobonzen stiekem ? of misschien zelfs niet zo heel stiekem ? verheugd uitkijken naar de opbrengst van de prent. Ledger was echter al aan een volgende film begonnen en zat zelfs middenin de opnames van The Imaginarium of Doctor Parnassus, een film van ... Terry Gilliam, een man die al haast evenveel films niét gemaakt heeft als wel, in zijn met pech doorkruiste carrière. Momenteel is nog niet zeker wat er met die film gaat gebeuren, maar de opnames waren alleszins nog niet genoeg gevorderd om de film zonder Ledger af te werken. Gilliam onderhandelt echter wel met Johnny Depp om de rol over te nemen. Het hoofdpersonage valt tijdens de film immers door een toverspiegel en zou er dus nadien helemaal anders kunnen uitzien. Tja. Een oplossing zoals alleen Hollywood dat kan bedenken. De plotse dood van Ledger en de schokgolf die dit teweeg bracht onder pers, publiek en filmlui, valt overigens ietwat te vergelijken met die van River Phoenix in 1993. Deze eveneens zeer veelbelovende en al even authentiek aandoende acteur, broer van Joaquin Phoenix, stierf toen geheel onverwacht en compleet tegen zijn imago in, aan een overdosis. Los van de emotionele kant van de zaak valt ook voor het eerst echt op welke onmiskenbare rol het internet speelt in de verslaggeving over de dood van een bekend acteur (is er de laatste vijf jaar dan echt geen grote ster meer onverwacht overleden dat we dat nu pas merken?). Amper een uur na het bekend maken van de dood van Ledger, werd het net overrompeld door reacties en theorieën, in die mate dat geen enkel tijdschrift nog up to date kan genoemd worden als het in zijn eerstkomende editie alsnog met het nieuws uitpakt - al is het voor een hommage nooit te laat. Ook voor treurende fans is het internet de rouwtempel bij uitstek, al werden er intussen ook al heel wat bloemen neergelegd bij de flat waar Ledger stierf. Intussen openden paparazzi de jacht op al wie Ledger kende of met hem gewerkt heeft. Mel Gibson betreurde het drama publiekelijk, de set van Jake Gyllenhaals nieuwste film (Brothers, met Tobey Maguire en Natalie Portman) diende afgeschermd te worden voor opdringerige persmuskieten. Is de heisa om dit sterfgeval dan buitenproportioneel? Ja, want Ledgers rol in de filmwereld wordt er flink door overgewaardeerd - er staan genoeg andere en getalenteerde acteurs klaar om zijn plaats in te nemen ? en de kans op mythevorming is zelfs zo groot men haast zou vergeten dat Ledger ook gewoon een begaafd acteur was. Anderzijds willen wij, als filmrecensenten maar vooral als filmliefhebbers, niet ontkennen dat dit een spijtige zaak is. Ledger leek zijn vak bijzonder ernstig te nemen en de kans was groot dat hij nog heel wat opmerkelijke vertolkingen zou uit zijn mouw schudden. Volgens Terry Gilliam (met wie hij ook al in The Brothers Grimm werkte) wilde hij zelf ook regisseren. En dus treuren wij maar even mee om deze in de kiem gesmoorde carrière. En kijken we net als u uit naar The Dark Knight, die in augustus verschijnt.

Sven De Schutter

2007 - Wat heeft het te bieden?

De terugkeer van de eighties In afwachting van het vierde deel in de Indiana Jones-cyclus waarin Indiana een queeste aanvangt op zoek naar zijn televisiedekentje en zijn teenslippers in rusthuis De Zonnebloem maken drie andere coryfeeën uit de eightiesopnieuw hun opwachting. Zo mag John McLane (als kletskop ditmaal) opnieuw de schurken een welgemeende ?Yippie-Ki-Yay motherfucker? toeroepen in Live Free or Die Hard (4/07) en mag Sylvester Stallone opnieuw de handschoenen aanbinden voor de slotaflevering in de Rocky-franchise. Aangezien Rocky XXVIIX: The Return of the Revenging Greybeards wat lang uitviel koos men uiteindelijk voor Rocky Balboa (31/01). En van de bokszaal naar de Afrikaanse rimboe, want Stallone kruipt vervolgens opnieuw in de huid van de getraumatiseerde Vietnamveteraan Rambo. Aangezien Ram-botox niet op de goedkeuring kon rekenen van de intussen 60-jarige Stallone koos men uiteindelijk voor het ietwat fletse Pearl of the Cobra als ondertitel. Jeugdsentiment Neen, de helden uit de verhalen die grootmoeder ons voorlas heetten niet Aagje, Abeltje of Paulus de boskabouter, maar luisterden naar namen zoals Leonardo, Michelangelo, Donatello en Raphaello. Ouders waren aangenaam verrast dat we plots een haast ongezonde interesse aan de dag legden voor Italiaanse Renaissancekunstenaars, ware het niet dat de Teenage Mutant Ninja Turtles naar de zelfde namen luisterden. De CGI-stroom van het voorbije decennium indachtig, mocht een nieuwe bioscoopfilm natuurlijk niet uitblijven (28/03). Wie ook een computertransformatie ondergaat zijn Transformers (25/07), waarin een uitgeblust wagenpark in opstand komt en de wereld van een totale vernietiging wil behoeden. Rest ons enkel nog de vraag wanneer het de beurt is aan Bassie & Adriaan, Peppie & Kokkie en Samson. Festival Fantastische Film verhuist Het concept blijft ongewijzigd (dus luidkeels roepen wanneer u bloed, borsten en blote benen op u ziet afstevenen), maar de organisatie achter het Belgische Festival van de Fantastische Film besloot dit jaar de Passage 44 te ontruimen ten gevolge van werkzaamheden. Het BIFFF, dat dit jaar aan zijn 25e editie toe is, slaagt de tenten op aan Tour & Taxis in het noorden van Brussel. Wong Kar-Wai goes English We zijn ondertussen al een beetje gewend aan het concept: Europese en Aziatische cineasten die een bescheiden succesje scoren in hun vaderland en vervolgens hun geluk trachten te beproeven in Tinseltown. Wij wensen Erik Van Looy alvast veel succes met zijn eventuele James Ellroy-verfilming, maar ondertussen zijn wij vooral benieuwd wat sterren als Jude Law, Nathalie Portman, Rachel Weisz en ?godbetert? Norah Jones, uitvreten onder de regie van Wong Kar Wai (2046) in My Blueberry Nights (september), een roadmovie over een jonge Amerikaanse die het land doorkruist op zoek naar de ware liefde. Oliver Der Untergang? Hirschbiegel koos voor een remake van de klassieker Invasion of the Body Snatchers. Hij wist Nicole Kidman en Blonde Bond Daniel Craig te strikken voor zijn Invasion. Het wel en wee van de Coppola-clan Dochter Sofia heeft zich ondertussen in Parijs gevestigd waar ze zich samen met haar echtgenoot Thomas Mars (frontzanger van de rokgroep Phoenix) ontfermt over hun pasgeboren spruit, maar Francis keert terug na een jarenlange afwezigheid (zijn laatste wapenfeit als regisseur, The Rainmaker, dateert intussen al van 1997). Hij flirtte jaren met het idee om On the Road, Jack Kerouacs bijbel voor de beatgeneratie te verfilmen, maar uiteindelijk wordt zijn eerste film van dit millennium de oorlogsfilm Youth Without Youth, waarin Tim Roth te zien is als een voortvluchtige literatuurprofessor tijdens W.O. II. Ook zoonlief Roman Coppola kruipt terug de filmset op na zijn vergruisde regiedebuut CQ. Hij schrijft mee aan de nieuwste film van Wes Anderson (The Life Aquatic), The Darjeeling Limited met in de hoofdrollen Owen Wilson, Adrien Brody en ... Coppola?s neef Jason Schwartzman. De fantasy leeft op Ook aan heksen, tovenaars, draken en ander magisch hocus pocus is er in 2007 geen gebrek. We zaten na The Chronicles of Narnia en Eragon nu niet echt te wachten op nog meer schaamteloze Lord of The Rings-kopieën, maar laten we het vel van de beer voorlopig niet verkopen voor we hem geschoten hebben. Zo is er de verfilming van het eerste deel van de Golden Compass-trilogie (05/12), waarin we de queeste volgen van de jonge Lyra Belacqua die zich bewapent met een magisch kompas, en zich een weg baant doorheen de woestijn op zoek naar de oerstof van het bestaan. Nicole Kidman en kersvers Bondkoppel Daniel Craig en Eva Green spelen de schurken van dienst. Meer interesse vertonen we echter in Stardust (oktober), de allereerste verfilming van een roman van de uiterst geniale Neil Gaiman. Matthew Vaughn (Layer Cake) zit in de regiestoel en Robert De Niro, Michelle Pfeiffer en Ricky Gervais staan voor de camera. En als u er nog wakker van ligt: ook Harry Potter (11/07) zal opnieuw het toverstokje heffen. Threequels Wij blijven vooralsnog wachten op een sequel op Lynchs Straight Story waarin Alvin terug rustig naar huis bolt of de opvolger voor Snakes on a Plane waarin Samuel L. Jackson krijgt af te rekenen met een horde ijsberen op een oceaanstomer. In afwachting krijgen we in 2007 genoeg threequels om het gat in de ozonlaag te dichten. (Al Gore heeft intussen al genoeg materiaal voor een sequel op zijn klimaat-docu An Inconvenient Truth). Het zal gaan stuiven aan de box office, want zowel Jack Sparrow (23/05), Shrek (20/06) en Spider-man (02/05) zijn terug voor een derde ronde. Ook Danny Ocean heeft voor de derde keer zijn crew bij elkaar gekregen (ditmaal verrijkt door Ellen Barkin en Al Pacino) (20/06) en Jason Bourne (12/09) ligt nog steeds in de knoop met zijn identiteit. Engelse romanciers Literatuurprofessoren aller lande, verenigt u en juicht. 2007 lijkt het jaar te zijn waarin de Engelse literatuur zijn weg naar het witte doek vindt. Brokeback Mountain ladies Michelle Williams en Anne Hathaway kruipen in de huid van Charlotte Brontë en Jane Austen in respectievelijk Brontë en Becoming Jane, terwijl Renée Zellweger meespeelt in Miss Potter (28/03) over Beatrix Potter, de geestelijke moeder van het schattige konijn Peter Rabbit. Neen, Zellweger speelt niet het konijn. De draken van 2007 Laten wij u naast de opwarming van de aarde alvast waarschuwen voor de draken van 2007. Rowan Atkinson moest blijkbaar zijn bankrekening dringend spijzen met als gevolg een tweede Bean-film (04/04). Voorts is er nog Eddie Murphy?s nieuwste verkleedcircus Norbit (11/04). Christopher Walken en John Travolta draven op als desperate housewives in ?Hairspray?, een update van John Waters? gelijknamige cultklassieker. Sean Bean speelt dan weer The Hitcher (04/04) in een remake van de genreklassieker met Rutgher Hauer. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben. Ben Affleck is terug "Het gaat niet goed met Ben Affleck" kopten we in onze recensie van zijn laatste vehikel Man about Town, maar in 2007 lijkt het tij te keren voor Hollywoods grootste schertspunt. Zo is er Hollywoodland, waarvoor Affleck het voorbije filmfestival van Venetië de prijs voor beste acteur in ontvangst mocht nemen en vervolgens is er Smokin? Aces (07/03), de nieuwste actiethriller van Joe Carnahan (Narc). Affleck kruipt overigens zelf in de regiestoel voor de regie van Gone, Baby, Gone, een verfilming van de gelijknamige roman van Dennis Lehane, auteur van Mystic River. Broer Casey Affleck mag de hoofdrol spelen en Michelle Monaghan, Morgan Freeman en Ed Harris vervolledigen de cast. Vlaemsch! 2006 was opnieuw een annus horribilis voor de Vlaamse film. Via de faits divers-reeks kregen we genoeg huisje-boompje-beestje-drama?s over de modale man, maar een frisse wind bleef helaas uit. 2007 lijkt de Vlaamse cinema opnieuw hip te maken, met de allereerste Herman Brusselmans-verfilming Ex drummer (31/01) en Felix Van Groeningens opvolger van Steve and Sky, Dagen Zonder lief (31/03) over een reünie van vijf jeugdvrienden. Chris Van Den Durpels typetje Firmin (14/02) haalt onder regie van Dominique Deruddere uit met een flinke rechtse, Jan Decleir gaat met de hulp van Wim Opbrouck op zoek naar een levensgezellin in Miel Van Hoogenbempt?s Man zoekt vrouw (22/08) en Nic Baltazhar verfilmt met Ben X de lotgevallen van een jonge autist die het slachtoffer wordt van aanhoudende pesterijen. Raakt De Niro uit zijn carrièredip? Sinds hij samen met Pacino aan de koffietafel zat in Michael Manns superieure actie-thriller Heat is de carrière van De Niro wat gaan kabbelen. Wat ooit Vito Corleone en Travis Bickle was, liep vorig jaar nog met namaakborsten achter Ben Stiller aan, maar 2007 lijkt een keerpunt te zijn. Voor het eerst sinds A Bronx Tale (1993) kruipt hij achter de camera voor de regie van The Good Shepherd (28/02) over de groeipijnen van de Amerikaanse C.I.A. De Niro wist in elk geval al een indrukwekkende cast bij elkaar te rapen: Matt Damon, Angelina Jolie, Alec Baldwin, William Hurt, John Turturro, Billy Crudup, Michael Gambon en Joe Pesci. De schandaalfilm van 2007? Uiteindelijk heeft het weinig uitgemaakt, alle websites die voet bij stuk bleven houden dat Craig de foute keuze was voor de zevende James Bond, maar de trend krijgt duidelijk navolging in 2007. Volgens de website www.boycottchapter27.com is het ongehoord en wansmakelijk om een film te maken over Mark David Chapman, de moordenaar van Amerika?s favoriete Beatle John Lennon en ook Amerikaanse moraalridders schreeuwen moord en brand. Het is aan Jared Leto (Requiem for a Dream) om de criticasters van het tegendeel te bewijzen. Lindsay Lohan vertolkt Chapmans vriendin in Chapter 27. Vandaar dus al die commotie.

Sven De Hondt

En wat in 2008?

Sweeney Todd, No Country For Old Men, Atonement, Before The Devil Knows You?re Dead en In The Valley Of Elah? het lijstje van films die wij reeds konden voorproeven en u ten stelligste aanraden voor het kersverse filmjaar lijkt schier eindeloos. Is deze resem titels een voorbode voor een interessant filmjaar of is het canon aan prestigefilms veeleer een vroege nawee van het nieuwe Oscarseizoen? Wat sowieso niet te ontkennen valt is dat 2008 een jaar is waarin threequels terug uit den boze zijn, de Vlaamse cinema lijkt uit te pakken met een flinke dosis lef en bravoure en Indiana Jones opnieuw de zweep doet knallen. Een overzicht. California Dreamin? Het Roemeense kleinood California Dreamin? gaat over een bureaucratische nachtmerrie in een Roemeens slaapstadje. De vlak na de voltooiing overleden cineast Christian Nemescu won er op het voorbije filmfestival van Cannes de Certain Regard-prijs mee en won postuum de publieksprijs op het filmfestival van Brussel. Redenen te over om u naar deze parel te begeven. Dante 01 Het is intussen al een kleine 15 jaar stil rond de visionair Marc Caro, de man die ons samen met surrealist Jean-Pierre Jeunet wist te betoveren met de macabere fabels Delicatessen en La Cité des Enfants Perdus. In 2008 kruipt de gewiekste Parijzenaar opnieuw uit zijn pijp. En hoe! Met Dante 01 vertelt hij het verhaal van een ruimtegevangenis die in de verstikkende atmosfeer van de vijandige planeet Dante rondzweeft. De trailer roept herinneringen op aan Danny Boyles fel gesmaakte scifi-parabel Sunshine en Arenofsky?s bezwerende mindtrip The Fountain. Geen slechte referenties, als u het ons vraagt. Small Gods Dit jaar was Small Gods, het regiedebuut van de jonge Belgische cineast Dimitri Karakatsanis het Vlaamse paradepaardje op filmfestival van Venetië. Het scenario mocht dan wel enkele zwakheden vertonen, zelden zagen wij een Vlaamse film waar zo?n hypnotiserende kracht vanuit ging. 2008 moet trouwens een hoogjaar worden voor de Vlaamse film. Maar liefst 25 Vlaamse films zouden dit jaar een release krijgen. Namen die u alvast in de oren hoort te knopen: Pieter Van Hees, die zijn talent tot tweemaal toe mag bewijzen (de Faits Divers-film Linkeroever en de komedie Dirty Mind met Wim Helsen ) en Patrice Toye, die met het scenario van haar nieuwste film Lenteritueel al kon rekenen op de scenarioprijs op het Amerikaanse Sundance festival. Vergane Glories Vorig jaar bewezen zowel Rocky en John McClane dat het woord brugpensioen niet in hun woordenboek staat, dit jaar is het de beurt aan Indiana Jones die 19 jaar na Indiana Jones and the Last Crusuade opnieuw op schattenjacht mag. Werelds meest bekende archeoloog bindt ditmaal de strijd aan met de Russische KGB-agent Spalko, een in nauwsluitend legeruniform gepropte Cate Blanchett met bijpassend Mia Wallace-kapsel. Kinky! De nieuwe golf in Hollywood Gevierde Hollywoodauteurs zoals Peter Biskind maken graag gewag van een 21ste eeuwse New Wave binnen de Amerikaanse independent industrie: een vaste kliek filmmakers die zich wars durven opstellen van alle gebruikelijke Hollywoodregels en telkens weten uit te pakken met originele cinema. Onder hen: Paul Thomas Anderson, die met There Will Be Blood de megalomane verfilming van Upton Sinclairs oliekroniek Oil! bekende paden verlaat, Wes Anderson, die na The Life Aquatic opnieuw een vat kleurrijke personages opentrekt in The Darjeeling Limited en Noah Baumbach, die na zijn felgesmaakte debuut The Squid and The Whale aan de slag ging met Nicole Kidman en Jack Black in Margot at the Wedding. De little Miss Sunshine van 2008 Zo doopten critici het alom bekroonde kleinood Juno. Misschien een unfaire vergelijking, maar Juno wist met zijn melange van herkenbare humor, sterke vertolkingen (Ellen Page wordt alom gelauwerd) en frisse soundtrack vele top 10 lijstjes van Amerikaanse critici in te palmen. Roger Ebert, oppercriticus van The Chicago Sun, zette Juno zelfs op zijn eerste plaats. Niet dat de meningen van critici er iets toe doen, maar deze zwangerschapskomedie zou wel eens de independent hit van het jaar kunnen worden. Nieuwe franchises Na een jaar waarin de treequel zich als onkruid leek te ontwikkelen aan de box-office, lijkt 2008 het jaar waarin nieuwe franchises hun opwachting maken. Allereerst is er de comic verfilming Iron Man, met de fantastische Robert Downey Jr. in de hoofdrol. De gebroeders Wachowski laten na de Matrix-trilogie opnieuw van zich horen met Speed Racer, een epileptische verfilming van de gelijknamige Mangareeks en Edward Norton moet als The Incredible Hulk alle herinneringen aan het desastreuze Hulkavontuur van Ang Lee proberen weg te vegen. Funny Games op z?n Amerikaans Buiten de gevreesde sequels is ook het aantal remakes dit jaar mager gezaaid. De remake die echter het meest in het oog springt is die van Michael Hanekes hondsbrutale Funny Games, geregisseerd door Haneke zelf. Is dit een staaltje van Europees opportunisme en winstbejag of weet Haneke ons toch opnieuw te choqueren? Naomi Watts en Tim Roth spelen dit keer het koppel dat bedreigd wordt door een griezelig ogende Michael Pitt. Walk Hard Judd Apatow leek in 2007 de ongekroonde keizer van de Amerikaanse puberkomedie. Met Knocked Up en Superbad deed hij de op seks beluste tieners uit de American Pie-reeks groen uitslaan. In 2008 bouwt hij verder aan zijn reputatie, maar als producent. Met Walk Hard brengt hij een parodie op Walk The Line, Ray en andere muzikale biopics ("Dewey Cox has to think about his entire life before he plays", aldus de geinige trailer); eindelijk een echte hoofdrol voor John C. Reilly, die eerder als karakteracteur zijn strepen verdiende in Gangs of New York, The Aviator, Magnolia, Boogie Nights en Chicago. Mr. Nobody Enkel in de filmbranche lijkt de strijd tussen Wallonië en Vlaanderen bedekt met een vlag van chauvinistische liefde. De gebroeders Dardenne rusten sinds hun Gouden Palm voor L?enfant nog steeds op hun lauweren, maar Jaco Von Dormael, de cineast die met Toto Le Héros misschien de beste Belgische film tout court afleverde, laat twaalf jaar sinds zijn laatste wapenfeit (Le huitième jour) opnieuw van zich horen. Zijn jongste film, de sciencefictionparabel Mr. Nobody is met een budget van 47.000.000 meteen ook goed voor de duurste Belgische film aller tijden (eat your heart out, Windkracht 10). De cast (Jared Leto! Diane Kruger! Sarah Polley!) doet ons in elk geval likkebaarden. Remakes Het lijkt er nu op dat Hollywood geen heil meer zoekt in het hermaken van films, maar dat ze gewoon films bedenken over het idee achter de remake. In Be Kind Rewind wist een gemagnetiseerde Jack Black alle videocassettes uit. Hij vindt er niets beter op om zijn favoriete films (Ghostbusters! Driving Miss Daisy!) een eigen remake te geven. Is getekend: Michel Gondry, de creatieve knutselaar achter Eternal Sunshine of a Spotless Mind en The Science of Sleep. Ook een titel om te noteren is Son of Rambow, over een groepje kleuters die bij toeval Rambo: First Blood ontdekken en besluiten er een remake van te draaien. De schurk van 2008 Groot was het scepticisme toen bekend werd dat gewezen Brokeback Mountain-cowboy Heath Ledger Batman?s antagonist The Joker ging vertolken in The Dark Knight. De trailer snoerde meteen alle argwaan in de kiem en doet ons reikhalzend uitkijken naar de nieuwe avonturen van de gevleugelde Nemesis. De achillespees uit het vorige deel, met name Katie Holmes, is trouwens ditmaal vervangen door de ravissante Secretary-schoonheid Maggie Gyllenhaal. Kaufman is going Solo Charlie Kaufman is zowat de enige scenarist wiens naam in grote letters vermeld staat op een filmaffiche. Met de scenario?s van Being John Malkovich, Adaptation en Eternal sunshine of the Spotless Mind tekende de scenarist immers voor drie van de meest inventieve scenario?s van het voorbije decennium. Met Synecdoche, New York mag de 50-jarige New Yorker bewijzen dat hij ook als regisseur zijn mannetje kan staan. Het verhaal, over een theaterregisseur (Philip Seymour Hoffman) die een levensechte replica wil produceren van Manhattan voor zijn nieuwste theaterproductie, heeft in elk geval onze interesse al gewekt. Nationaal Patrimonium De stad Brugge richtte in 2005 het City Film Office op om producenten van overal te overtuigen van de pracht en praal van het Venetië van het Noorden. Het initiatief werkt eindelijk zijn vruchten af, want in 2008 krijgt u In Bruges te zien, een kruisbestuiving tussen Snatch en Sexy Beast waarin Brugge figureert als het hoofdpersonage. Colin Farrell en Brendan Gleeson (Mad-Eye Moody in de Harry Potter reeks) vertolken twee gangsters die na een mislukte klus in Londen onderdak zoeken in Brugge, maar al snel achterna gezeten worden door hun baas Harry (Ralph Fiennes). Regisseur van dienst is Martin McDonagh, die twee jaar geleden nog een Oscar won voor zijn pikzwarte kortfilm Six shooter. ?If I was born on a farm and was retarded, Bruges might impress me. But I'm not, so it doesn't? aldus Colin Farrell in de trailer. Jazeker, ons nationaal patrimonium maakt indruk. Films met Pitt Brad Pitt maakte vorig jaar nog indruk als de droeve outlaw Jesse James in The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford. In 2008 slaagt hij na Se7en en Fight Club opnieuw de handen in elkaar voor The Curious Case of Benjamin Button, een F. Scott Fitzgerald-bewerking over een jonge man die achterstevoren veroudert (hou ouder hij wordt, hoe jonger hij er uit zit). Vervolgens is hij naast zijn vaste partner in crime George Clooney in december te zien in Burn After Reading, een komedie van de Coens over een CIA-agent die zijn memoires verliest. En voorts Morgan Freeman en Jack Nicholson kruisen een Things to do before I Die-lijstje af in The Bucket List , Tom Cruise tracht Hitler om het leven te brengen in Valkyrie, Baz Luhrman goes Gone With The Wind met Nicole Kidman en Hugh Jackman in het epos Australia, Clark Gregg verfilmt onze favoriete Chuck Palahniuk-roman Choke, Rian Johnson pakt na de neo-noir Brick uit met de caper comedy The Brothers Bloom en grootmeesters Woody Allen (Vicky Cristina Barcelona), Ridley Scott (Body of Lies) en Clint Eastwood (The Changeling) tonen nieuw werk. Kortom, u weet wat u te doen staat in 2008.

Sven De Hondt

Lezerstop 2007

Het volk... soms spreek het, soms wordt ernaar geluisterd, soms terecht. K.U.T luistert altijd naar u, zeker wanneer u met ons akkoord gaat. Want laat uw TOP 7 nu eens volledig overeenstemmen met onze TOP 10 en zelfs onze nummer 1 is dezelfde als de uwe. Ach, wat is het soms toch leuk onder gelijkgestemden te zijn. Bravo voor uw goede smaak dus.. Hoewel.. Blood Diamond op 11, Ben X op 16 en Letters from Iwo Jima slechts op 40? We zien het door de vingers... deze keer... K.U.T LEZERS TOP-15 1. Das Leben der Anderen (59 %) 2. Eastern Promises (52 %) 3. The Assassination of Jesse James (52 %) 4. Inland Empire (46 %) 5. Dagen zonder lief (44 %) 6. The Departed (43 %) 7. Persepolis (42 %) 8. The Bourne Ultimatum (40 %) 9. The Fountain (38 %) 10. 4 months, 3 weeks, 2 days (37 %) 11. The Blood Diamond (37 %) 12. Ratatouille (36 %) 13. You the Living (36 %) 14. I'm Not There (36 %) 15. 28 weeks later (36 %) Nominaties voor de beste lezerscommentaren... Nominatie voor de persoon die het meest eigenlijk niet mocht meedoen aan de stemming 1. michael borgers Slechts 6 films gezien, waarvan Vacancy (jawel, ik moest mee van mijn toenmalig lief) de grootste brol was en geen top 5 waardig was. 2. jakob vanhee Eigenlijk beetje te weinig films gezien dit jaar.....shame on me. Voilà, mijn eerste voornemen van 2008 is meer naar de cine gaan. 3. 1983 Nummer 5 heb ik zo maar een gekozen ? Winterbottom maakte betere dingen dan a Mighty Hearth 4. Oliver Eigenlijk wou ik stemmen op Transformers, Pirates 3, Epic movie en Beowolf, maar aangezien dat niet goed is voor mijn imago als Arty-Farty heb ik het hier maar bij gehouden. 5. Dennis De Maeyer ben geronseld door sam roggen, mijn stemming is slecht de examens spelen parten, mijn lief heeft haar regels en de site is kut. Nominatie voor de persoon die er het meest eens moet overgeraken 1. Jan Baerts Ik wil nog een keer persoonlijk aan Jan Sulmont melden, ook al weet ik dat hij me nu gaat afmaken met al zijn kennis, dat ik 'Brokeback Mountain' een vreselijke strontvervelende amerkiaanse artyfartyfilm vindt omwille van het 'Katarakt'-tempo en de onrealistische homoscène in de tent waarin, zonder glijmiddel of vooraf gevinger of gerim, direct anaal geramd wordt. Mooifilmerij met goeie acteurs is het. 2. Astrid Ik blijf het ieder jaar zeggen, maar mijn commentaar werkt contraproductief: meer recensies door Frank Moens! 3. Joachim Verhaeghe Ik wil enkel eventjes melden dat ik de Yves Leterme mop misplaatst vind. Ook de bijhorende tekst vind ik maar zwak geschreven... Nominatie voor het meest stout commentaar 1. Jens Dendoncker Hebben jullie 'Anal Sluts XIII' bewust uit de selectie gelaten? Spijtig! 2. Sebastiaan Bostelaar Beste filmsite van Nederland. ;-) 3. Ruben Versmessen kutje, kutje, hop hop hop kutje, kutje aan de top! yeah right! Nominatie voor zij die (overigens zeer terecht) dachten dat ze met geslijm er zouden geraken 1. Marloes Ga gewoon lekker door met jullie eerlijke en doorwrochte analyses! 2. kobe langenaeker d e site is zeer goed gemaakt en ook zeer overzichtelijk en ja k heb gn lief :p sam !!!!!is de coolste neef 3. Daniël K.U.T., weer een prachtig jaar achter de rug! Jullie blijven mijn nummer 1 referentie voor film. Ik kan vaak makkelijk meepraten over een film die ik nog niet heb gezien, dankzij jullie excellente recensies! Doe zo verder! Nominatie voor meest euhhh-gevoel commentaar 1. Jeroen Heremans Lust en liefde zijn woorden die bij me opkomen, elk jaar opnieuw. Het zijn woorden die bij me opkomen in afwachting van het invullen van mijn persoonlijk top 5 op de KUTsite. Niet dat de wereldbevolking, laat staan de virtuele internetcommunity, mijn mening waardeert, maar het geeft mij toch een botergeil gevoel dat een paar verweesde filmcritici mijn persoonlijke top vijf langs hun ogen laat glijden. Het gevoel dat ze tussen de stofdraden rond hun computerscherm door, mijn halelujah-gevoel van het voorbije filmjaar bestuderen. De F-vinger zachtjes over het (toch goed bedachte) scroll-wieltje van de muis laten rollen... Oh, het gaat eventjes niet meer. Zoveel positieve vibraties maken zich meester van mij. Ik hou van KUT en ook site. Doet u mij maar een gestoofde, met peren, in het jaar 2008! Hoera drieKUT hoera! Uw vriend, al was het maar voor even... WINNAAR VAN HET K.U.T VERRASINGSPAKKET (met K.U.T muntjes, dvd's en vrijkaarten!) We wouden het eerst geven aan... Ben Roggen Als het verrassingspakket van hetzelfde niveau is als de tekst bij de foto van yves leterme ziet het er naar uit dat de kosten om het pakket tot bij mij te krijgen hoger liggen dan de kosten van het pakket zelf. Bij deze bedank ik dus ook vriendelijk voor mijn niet in aanmerking komen voor het pakket. Jorgen Voor zo'n K.U.T. verassingspakket doe ik geen moeite om commentaar te geven! ...maar zij wouden niet, dus WINNAAR BESTE COMMENTAAR 2007: Dieter Beste meneer KUT, Ik ben heel tevreden omdat - mijn top vijf verdacht veel sterren haalt - waardoor KUT en ik twee handen op één buik zijn - zodoende is KUT met straatlengtes voorsprong nog steeds de beste filmsite - en daarvan word ik spontaan heel tevreden - waardoor we terug bij af zijn

Frank Moens

TOP 2007 - De beste films van 2007

De redactie van uw favoriete ? en voor zover u weet het enige fatsoenlijke ? online filmmagazine is na uitgebreid beraad tot de conclusie gekomen dat het filmjaar 2007 best wel meeviel. Grote meesterwerken waren er te weinig, maar de meerwaardezoeker kwam eigenlijk echt wel aan zijn trekken, of het nu met een Roemeens abortusdrama of een tekenfilm over ratten was. Ons dertienkoppig team heeft samen 199 films gezien die het voorbije jaar verschenen (voor de cijfervreters: samen waren dat 547 kijkbeurten) en stelde op democratische en vooral kritische wijze een top 10 samen. OF WIL U WETEN WAT WE DE SLECHTSTE FILMS VAN 2007 VINDEN? KLIK HIER. EN OF U GOEDE SMAAKT HEEFT! DE LEZERSTOP 2007!

10. Persepolis Geen Ratatouille in onze top, tot spijt van velen, maar dat geeft ons wel de kans een andere uitmuntende en door nog veel te weinig filmliefhebbers geziene tekenfilm te promoten. Persepolis is de zeer geslaagde verfilming van de schitterende, autobiografische grafische roman van Marjan Strapasi, die mee in de regiestoel zat. Realistisch, treffend, emotioneel en uiteindelijk dus vrij uniek.

9. I?m Not There Niet iedereen is wild van deze wel zeer aparte Bob Dylanbiografie, maar dat Todd Haynes zich eens te meer opwerpt als een bijzonder creatief en uitzonderlijk veelzijdig cineast, staat buiten kijf. In de meest diverse stijlen stelt Haynes ons voor aan de vele mensen die Dylan is en was, zonder daarbij de mythe te ontkrachten. Een grandioze caleidoscopisch interpretatie en een pracht van een film. En o ja, Cate Blanchett... wat een actrice.

8. The Departed Scorsese had zijn Oscar natuurlijk al veel eerder moeten krijgen. En eerlijk gezegd ook voor een betere film, want die heeft hij beslist gemaakt. Maar niettemin hebben we genoten van deze spannende en complexe politiethriller waarin het kat- en muisspel van een mooie psychologische laag wordt voorzien. En dan hebben we het nog niet over de geweldige cast gehad: Dicaprio en Damon halen het onderste uit de kan, Wahlberg verrast (en kreeg als enige een Oscarnominatie) en hoe kan een film waarin Jack Nicholson met een dildo zwaait, slecht zijn? Eentje om te herbekijken.

7. INLAND EMPIRE De impact van het grandioze Mulholland Dr. ontbrak en het spooky sfeertje van Lost Highway misten we eveneens, maar dat verhindert niet dat de intuïtieve, heerlijk verwarrende en haast surrealistische beeldenstroom die David Lynch op ons loslaat in INLAND EMPIRE, extreem genietbaar is. Voor een beperkte doelgroep misschien, maar wie de moeite doet wordt rijkelijk beloond.

6. Half Nelson Een wat onontdekt kleinood, deze piekfijn geacteerde tranche de vie die je gerust een anti-melodrama mag noemen. Oscargenomineerde Ryan Gosling mag dan al door Peter Jackson ontslagen zijn net voor de opnames van The Lovely Bones, hij bewijst in dit koortsig, allesbehalve optimistisch drama wel een groot acteur te zullen worden. U hebt de film zeer waarschijnlijk niét gezien, dus rep u weldra naar de videoboer en blijf na afloop even verweesd achter.

5. Eastern Promises Viggo Mortensen zet een haast dierlijke vertolking neer ? en gaat overigens ook helemaal bloot in een zeer intense saunascène ? als Russische gangster in David Cronenbergs meesterlijke moraalthriller. Naomi Watts staat als wroedvrouw met haar op de tanden even aanbiddelijk als sterk te wezen, maar de kracht van deze ijskoude film zit hem toch in de sobere, strak uitgevoerde plot waarin als vanouds heel wat gruwelmomenten zitten ? waarmee Cronenberg ons nog maar eens laat inzien dat we eigenlijk allemaal geperverteerd zijn en kicken op wat stijlvol bloedvergieten.

4. Letters from Iwo Jiwa Clint Eastwood kon ons niet echt bekoren met het al te conventionele Flags of Our Fathers, maar dat maakte hij goed met opvolger Letters from Iwo Jima, waarin de Japanse kant van de strijd om een klein eiland tijdens de tweede wereldoorlog wordt belicht. De uitzichtloosheid en waanzin die zich van de soldaten meester maakt, wordt door Eastwood indringend en zelfs claustrofobisch in beeld gebracht. Zo weet Letters from Iwo Jima even tragisch als gruwelijk te zijn. Mag gerust naast Saving Private Ryan gaan staan.

3. Dagen zonder Lief Toch een Vlaamse film in de top 10, en dan nog wel op de derde plaats. Felix van Groeningens herkenbare en hartverwarmende portret van enkele bijna dertigers die met een traditioneel bestaan flirten, heeft alles in huis om een onuitwisbare indruk te maken: een meeslepend verhaal, vlotte dialogen, spontaan acteerwerk (Wine Dierickx!) en een pracht van een soundtrack ? die overigens niet eens uitgebracht werd, begrijpe wie kan. Tot de laatste, lichtjes bezwerende scène weet dit juweeltje de kijker in zijn greep te houden. Als iemand ooit de Vlaamse cinema kan redden, moet het van Groeningen wel zijn.

2. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford In al zijn doordringende soberheid en meeslepende traagheid, slaagt deze lyrische anti-western er in ons twee en een half uur in de ban te houden. De obsessie van een lafaard voor een beruchte gangster speelt zich af tegen een oogstrelende achtergrond en wordt ondersteund door een passend droefgeestige score van Nick Cave en Warren Ellis.

1. Das Leben der Anderen Pers en publiek waren en zijn nog steeds hevig onder de indruk van deze weldoordachte, meesterlijk geregisseerde terugreis naar het Duitsland van de jaren 1980, waarin een prangende ethische kwestie centraal komt te staan wanneer een gedreven Stasi-agent de opdracht krijgt een subversief geacht echtpaar te bespioneren en zowaar de motieven van zijn oversten in vraag begint te stellen. Sec gefilmd, doorleefd vertolkt en vooral met veel precisie verteld tot de laatste tragische minuut, kan geen enkele andere film aanspraak maken op titel ?film van het jaar?.

WIL U WETEN WAT WE DE SLECHTSTE FILMS VAN 2007 VINDEN? KLIK HIER.

Sven De Schutter

FLOP 2007 - De slechtste films van 2007

Er mag dan al met enig optimisme teruggekeken worden op het voorbije filmjaar, elke filmfan heeft ook in 2007 weer in drek getrapt. Routineuze thrillers, ridicule horrorprullen, Vlaams gestuntel of melig gezeik? Uw K.U.T-redactie kwam helaas niet toe aan de (maar liefst) drie would-be komedies waarin Robin Williams te zien was (en waarvan ook u er zich geen enkele kan herinneren) of de verrijzenis van Sylvester Stallone. Uit wat we in blinde hoop toch gingen bekijken, selecteerden we tien grandioze stinkers:

10. Shrek the Third Een perfect voorbeeld van uitmelkerij, deze amechtig naar adem happende threequel op wat ooit een meesterlijke animatiefilm was. Ontdaan van bezieling, dramatische randjes en vooral goeie grappen, kon Shrek the Turd ons niet meer bekoren.

9. Hairspray Zielloze remake van een heerlijk ondeugende klassieker, van ritme en rebellie ontdaan en opgevuld met dodelijk banale dialogen, apathische acteurs, een volstrekt ridicule Travolta en vooral véél te veel zenuwslopende, hysterische dans- en zangnummertjes.

8. Perfect Stranger Halle Berry en Bruce Willis doen anderhalf uur of ze zich in een slimme, complexe en vooral heel geloofwaardige thriller bevinden. Ze dwaalden. Een film die nog uren in de wind blijft nastinken.

7. The Number 23 Arme, arme Jim Carrey. Als komiek zijn we hem kotsbeu, als dramatisch acteur is hij geweldig maar wordt hij genegeerd. Dan maar eens een thriller proberen? Eentje van Joel Schumacher, de grootmeester van de strontfilm? Het resultaat is dan ook shit.

6. Vermist Jaja, degelijk gemaakt en tragisch en ferme acteurs en al wat je wil. Maar zeg nu zelf, heeft Jan Verheyens genrefilm u eigenlijk écht kunnen boeien, entertainen of raken? Of had u ook gewoon het gevoel naar een behoorlijke middelmatige aflevering van de sowieso al erg fletse tv-series Witse of Flikken te kijken, uw gedachten al bij de volgende druilerige werkdag? Natuurlijk wel. De naam cinema onwaardig.

5. 1408 Ooit spatte John Cusack van het scherm, vervuld van grote beloftes. Intussen is hij opgeslokt door de Hollywoodmachinerie om enkel en alleen nog ingezet te worden voor minderwaardige, zelfs ronduit onbetekenende prullen. In deze compleet van de pot gerukte, enerverende, met speciale effecten aan elkaar gebreide en vooral heel erg domme onzin is wat nog rest van zijn talent, compleet nutteloos.

4. The Holiday Ongelooflijk schoon volk, dat wel, in deze op maat van Joepie-lezeressen gesneden romantische kletskoek, maar het simplisme, de voorspelbaarheid en vooral volstrekte ongeloofwaardigheid van deze holle prent maken van deze zeikfilm een ware beproeving. Pure Hollywoodleegte.

3. The Hitcher Zelfs een filmrecensent die er doorgaans lol in beleeft slechte films fanatiek de grond in te boren, verliest zijn enthousiasme na het aanschouwen van deze meer dan overbodige, dodelijk vervelende, beschamende vertoning. Het soort films dat pijn doet aan het hart van elke cinefiel.

2. Beowulf De doodsteek voor de cinema? Nee, we gaan niet dramatiseren en we gunnen de dwaze popcornvreter die we zelf af en toe zijn gerust een dom pleziertje. Maar diep vanbinnen maakt de gepassioneerde filmliefhebber zich eigenlijk wel zorgen. Zal het niveau en vooral de techniek van deze drek de cinema van de 21e eeuw bepalen? Hoe vaag kan de grens tussen film en videospel worden? En zo ja, moet het resultaat er dan zo belachelijk uitzien?

1. 300 We zijn er zeker van dat menig opgefokte Kevin of Mustafa zich geweldig geamuseerd heeft bij deze bewegende beeldjes die op een of andere manier een film zouden moeten vormen, zich wellicht vereenzelvigend met de robotachige personages die met opgepompte spieren wat op elkaar inhakken. Maar niemand met een beetje brein ? zelfs geen lezer van P-Magazine - laat zich vangen door dit dodelijk serieuze, pompeuze en volstrekt onecht gedrocht. Ook 2008 zal zonder enige twijfel de onvermijdelijke troep met zich meebrengen. Maar laat ons vooral optimistisch blijven. Lees hier de vooruitzichten.

Sven De Schutter