2018: de schaamte en schande
Het voorbije filmjaar heeft voldoende kwaliteit geboden om met tevredenheid op terug te kijken. Dat doen we dan ook binnen enkele dagen, waarbij we graag op een rijtje zetten wat allemaal de moeite waard was in het bioscoopaanbod van 2018. Omdat we daar alvast niet meer hopen te moeten op ingaan in ons jaaroverzicht, werpen we nu graag even een blik op wat we niet eens in overweging kunnen nemen wegens volkomen aan ons voorbij gegaan.
Helaas blijkt de uitgedunde redactie van deze grandioze website immers slechts uit mensen te bestaan en niet uit superhelden: van de ongeveer 200 films die het afgelopen jaar in Vlaanderen verschenen, hebben we er voor onze geweldige lezers slechts de helft kunnen recenseren. De beste helft hopen we natuurlijk, al hebben we ook toppers gemist. Tijdsgebrek is één aspect maar er zijn ook andere redenen waarom KUTfilm niets heeft gemeld over pakwegMamma Mia! Here We Go Again: soms is er gewoon geen vezel in ons lijf die ons motiveert om te gaan kijken naar iets waarvan je meteen weet dat het scheef zal zitten.
Geen Skyscraper, Fifty Shades Freed, Den of Thieves, The First Purge of Book Club dus. We bedankten ook voor The Happytime Murders, Papillon, Tomb Raider, The Predator, Johnny English Strikes Again, Goosebumps 2, Robin Hood en Bumblebee. Te dom, te flauw, te luid, te leeg, te flets - zo dachten we en dus wist geen van deze releases ons enthousiast te maken. Dat geldt in nog grotere mate zelfs voor pulp als Baba Yega: the Movie en De Film van Dylan Haegens, twee producties waar we zonet een goeie dertig woorden aan besteed hebben en daar willen we het bij houden.
Anderzijds zijn er succesfilms die nog een zekere aantrekkingskracht hebben en die we graag op dvd inhalen: Stronger met Jake Gyllenhaal, Hostiles met Christian Bale, Everybody Knows met Javier Bardem en Penélope Cruz, Manifesto met Cate Blanchett, On Chesil Beach met Saoirse Ronan of Sweet Country met Sam Neill lijken allemaal wel om één of andere reden aan te bevelen.
We hebben ook werk van uitstekende filmmakers genegeerd: Transit van de Duitser Christian Petzold, Loro van de meest relevante Italiaan, Paolo Sorrentino, Radiance van de Japanse Naomi Wasake en 3 Faces van Jafar Panahi (Iran) leken beslist allemaal de moeite maar wisten onze agenda niet te halen.
Maar we hebben ook kleine meesterwerkjes gemist: films die op applaus onthaald zijn maar die zich niet binnen ons kijkveld wisten te wurmen. Zullen dus alvast niet in onze top 2018 belanden: Lucky, de laatste film met Harry Dean Stanton, de bekroonde western The Rider, het wellicht genietbare Isle of Dogs en het schijnbaar fijne Mektoub, My Love: producties die elk zichzelf respecterend filmmedium uiteraard zou moeten promoten, maar waarin wij jammer genoeg gefaald hebben. Een aantal minder bekende producties kan hier bij aansluiten: films als het Hongaarse On Body and Soul, het Britse Beast, Foxtrot uit Israel, het Ijslandse Under the Tree en het Luxemburgse Gutland wisten allemaal wel ergens filmfans te bekoren en staan dus nog even op ons verlanglijstje. Dat we zelfs de hit Crazy Rich Asians gemist hebben, verbaast ons nog steeds.
We zijn ook flink tekort geschoten als het op documentaires aankwam: in 2018 was er heel wat waardering voor Fahrenheit 11/9 (Michael Moore), Voyage of Time (Terrence Malick), Whitney (Kevin Macdonald), Will Tura, Hoop doet leven (Dominique Deruddere), Sideline (Joost Wynant, Louis Pons en Maarten Goffin), Harry Gruyaert - Photographer (Gerrit Messiaen), McQueen (Ian Bonhôte en Peter Ettedgui), Doof Kind (Alex de Ronde), Maria by Callas (Tom Volf) en Ni juge, ni soumise (Yves Hinant), maar geen van al deze veelbelovende docu's werden door ons bekeken. En zeggen dat de bezieler van Docville één van de founding fathers van KUTfilm is.
Waaraan The 15:17 to Paris het te danken heeft dat we er geen recensie over schreven, weten we eigenlijk zelf ook niet. Clint Eastwood maakt over het algemeen sterke films - in 2019 zou hij met The Mule alweer goud in handen hebben - maar deze reconstructie van een verijdelde terreuraanslag waarbij drie Amerikaanse militairen gewoon zichzelf spelen, ging zodaning de mist in dat een oordeel nodig was. Maar de film ging dus aan ons voorbij.
Grote namen in de cast weten ons nu en dan zeker nog te verleiden, maar ondanks de sterren op de affiche gingen we niet kijken naar Winchester of The Leisure Seeker (Helen Mirren), Home Again (Reese Witherspoon), Kings (Halle Berry en Daniel Craig), The House with a Clock in Its Walls (Cate Blanchett en Jack Black), Frères ennemis (Matthias Schoenaerts en Reda Kateb), Mile 22 (Mark Wahlberg) of The Equalizer 2 (Denzel Washington).
En dan zijn er nog de talloze kinder- en familiefilms die we nu eenmaal niet snel prioriteit geven: Hotel Transylvania 3, Christopher Robin, Peter Rabbit, Smallfoot, The Grinch, Early Man, Sherlock Gnomes, The Nutcracker... Bekijk ze zelf maar, zouden we zeggen. Ralph Breaks the Internet en Mary Poppins heb je alleszins nog te goed.
Dus beste lezers, onze excuses: we zouden natuurlijk graag iedere week vijf nieuwe recensies on line gooien. We zouden heel graag 2000 volgers hebben op Facebook. En over onze onzichtbaarheid op Twitter zullen we het zelfs niet hebben (nu ja, even dan). We hadden nochtans best wat steun kunnen gebruiken toen een kleinzerige Adil El Arbi er ons trachtte de grond in te boren vanwege onze matige respons op Patser.
Maar KUTfilm is wat het is, en ondanks de beperkingen waar we ons van bewust zijn, willen we er ook in 2019 graag zijn voor de filmfan. Ben je of ken je toevallig iemand die wél naar het soort films kijkt waar wij niet aan toe komen, en die kan daar nog geargumenteerd over oordelen, dan vernemen we dat trouwens maar al te graag.
Dit was de schaamte en de schande, één dezer gaan we voluit voor de hoogtepunten.
Sven De Schutter
Geen rode loper voor deze 45e editie van het Gentse filmfeest. Niet dat er decoratieve restricties zijn, wel zullen de gasten de trappen van Kinepolis dit jaar bestijgen over een regenboogkleurige loper - althans voor één dag. Helemaal in overeenstemming met een programma dat meer dan ooit voordien oog heeft voor diversiteit en genderneutraliteit. Tussen openingsfilm 
Er zijn gelukkig ook heel wat kortere films, maar de gruwel van 
Maar de kracht van een festival zit hem in de kans tot exploreren. Niets zo weldadig als variatie in je filmdieet en het speuren naar onbekende parels in het uitgebreide programma. Na een humanistische competitiefilm, een Europeze prijzenpakker of een Aziatische klassebak, schuif je er even een Hollywoodfim tussen, een Hongaarse klassieker, een nieuwe tv-serie of een mode-documentaire. Er is Ijslandse misdaad, Chinese neonoir, Australische klucht en Braziliaans magisch-realisme. Maak kennis met Deense hangjongeren, homovoetballers, cannibalistische hoogwaardigheidsbekleders, Libanese straatkinderen of lesbische zigeuners. Ga op in Franse dans, Cambodjaanse getekende landschappen, Duits scholierenprotest of Zuid-Afrikaans boerenleven. Zo een rijk aanbod aan werelden en levens verkennen en vanuit het knusse donker, dat is een weergaloze ervaring, ook voor de 45e keer. 
Het grootste nieuws naar aanloop van het festival was waarschijnlijk de aanwezigheid van de Oscar-winnende regisseur Guillermo Del Toro (foto). Zijn masterclass was in slechts enkele luttele uren uitverkocht! Del Toro mag zich alvast het nieuwste lid van de Orde van de Raaf noemen en hij kan eindelijk de Zilveren Raaf die hij in 1994 won met 
Zuid-Korea schotelt on dan weer de nodige dosis stijlvolle thrillers voor met titels als Memoir of a Murderer (niet te verwarren met Memories of Murder!), A Special Lady of Human, Space, Time and Human, van Kim Ki-Duk, een vaste waarde op het festival . Dit jaar krijgen we met 
