Film Fest Gent 2024

Ons kleine land heeft hier en daar wel wat filmfestivals en aanverwante cinemafestijnen die ons filmminnend hartje doen jubelen, maar de klepper blijft toch wel het Film Fest Gent. Dit jaar toe aan zijn 51e editie toont dit filmfeest zich van zijn meest eigenzinnige kant. 

 

Meer nog dan ooit, kiezen de programmaverantwoordelijken voor een eigen koers. Dat wil zeggen dat waar ze makkelijk een genoegdoend doorslagje zouden kunnen zijn van Cannes en Venetië, de ingeslagen weg veleer getuigt van avontuur en nieuwsgierigheid. Zo treffen we weliswaar nieuw werk aan van festivalfavorieten als Fabrice du Welz, Steve McQueen, Sean Baker, Andrea Arnold, Pedro Almodóvar, Hong Sang-soo en Steven Soderbergh, het gros van de filmmakers wiens werk hier een publiek zal vinden is eigenlijk niet zo erg bekend. In de officiële competitie zitten zelfs met moeite grote namen - en dan is de Portugees Miguel Gomes vertrouwd noemen als een lichte stretching. Niettemin treffen we in deze selectie twaalf werken die prikkelen, waaronder het Belgische filmische essay hold on to her en The Outrun - één van de twee films met Saoirse Ronan op dit festival.

 

De openingsfilm is Small Things Like These, na De Patrick en Wil het internationaal filmdebuut van Tim Mielants. Met oscarwinnaar Cillian Murphy en de grote Emily Watson op de affiche, is dit ingehouden drama een mooie, zij het wel erg bescheiden opener. De slotfilm is verrassender: Waarom Wettelen - het droogkomische filmdebuut van auteur Dimitri Verhulst.

 

En er zijn nog veel meer Belgen. Christina Vandekerckhove (Rabot) toont ons haar eerste fictieprent - Milano, Leonardo van Dijl presenteert oscarinzending Julie Zwijgt, Mathijs Poppe debuteer met de documentaire The Jacket en Thom Van der Beken zoomt in de docu De laatste Joodse zomer in op een zwarte bladzijde in de Antwerpse geschiedenis. Half Brussel zakt ook af voor de première van BXL, een grootstadverhaal van de broers Ish en Mounir Ait Hamou. Ook in de kortfilmcompetitie treffen we heel wat Belgisch werk aan en tal van producties op dit festival zijn Belgische samenwerkingen.

 

Er zijn ook een aantal acteurs die zich (opnieuw) als regisseur manifesteren. Ariane Labed kennen cinefielen als een vertrouwd gezicht uit de films van Lanthimos. Haar debuut September Says wordt vertoond in competitie. De Franse actrice Noémie Merlant presenteert dan weer de horrorkomedie Les femmes au balcon terwijl Jesse Eisenberg zijn tweede prent A Real Pain toont. 

 

Op ons lijstje ook alvast: The Substance (bodyhorror met Demi Moore), de Noorse praatkomedie Sex, het stopmotiondrama Memoir of a Snail (van de maker van Mary and Max), het Zwitsers-Kaapverdische coming-of-age drama Hanami en het volbloed drama Poison met Tim Roth. 

 

Maar duik vooral zelf in dat programma, dat films biedt uit landen als Egypte, Finland, Palestina, Vietnam en Oostenrijk. Met grote namen als Ralph Fiennes, Tilda Swinton, Julianne Moore, Isabelle Huppert en Barry Keoghan maar evengoed amateurs, beginners en échte mensen uit China, Canada of IJsland. Over grote thema's en kleine besognes. Belgische premières of klassiekers om te herontdekken. Van lange duur (De uitdagende docu Direct Action duurt 216 minuten) tot hapklaar kort (A Letter to a Friend klokt af op vier minuten). In volle zalen in Kinepolis of knusse kamers in Kaskcinema. In gezelschap of alleen. Om te ondergaan, van te genieten, over na te denken. Wat een feest! 

 

Voor wie toch even van dat witte doek kan wegkijken, zijn er ook concerten, talkshows, tentoonstellingen, audiovisuele experimenten, masterclasses, DJ's én de festivalbar die troost, verwerking en genot biedt - al wordt de pret steevast om 1u stopgezet.

 

Officiële website Film Fest Gent.

 

 

Filmfestival Oostende 2024

Geen locatie zo weinig glamoureus als Kinepolis Oostende, maar van 26 januari tot 3 februari kan je hoofdzakelijk daar terecht voor de 16 editie van Filmfestival Oostende. Gelukkig beschikt men met cultuurcentrum De Grote Post ook over een tweede, meer sfeervolle locatie om tien dagen lang cinema te vieren en blijft de aantrekkingskracht van deze geweldige badstad groot.

 

Het programma oogt als vanouds Vlaams en bij uitbreiding Europees, met enkele interessante avant-premières en werk van nog weinig bekende filmmakers. De programmatie in Oostende is nooit echt indrukwekkend maar er wordt wel alles op alles gezet om dit festival er te laten zijn, met een selectie film van master Gene Bervoets, de uitreiking van de Lifetime Achievement Award aan Marc Didden, een kortfilmcompetitie, diverse themadagen en de uitreiking van de Ensors als hoogtepunt. 

 

De komende dagen kan je hier updates vinden, maar hier alvast de 5 films waar we het meest naar uitkijken:

 

SKUNK

Koen Mortier zoomt met zijn vierde film in op de jeugdzorg. 

 

The Zone of Interest

Jonathan Glazer maakt te weinig films, maar ze zijn wel vrij onvergetelijk. Deze prent die de Holocaust van een andere kant bekijkt, werd genomineerd voor 5 Oscars. 

 

Holy Rosita

Het langspeelfilmdebuut van Wannes Destoop (Badpakje 46 en Billy the Bully) is het relaas van een aparte vrouw met een kinderwens. 

 

Wicked Little Letters

Jessie Buckley en Olivia Colman - dat zou al genoeg moeten zeggen - schrijven erg gemene brieven naar elkaar in deze aanstekelijke komedie.

 

La Chimera

Een exentriek melancholisch sprookje met Josh O'Connor en Isabella Rossellini? Laat maar komen! Van Alice Rohrwacher die ons ook het heerlijke Lazzaro Felice bezorgde.

 

 

Volg ons ook op Letterboxd.

 

 

 
Dit was 2023

2023 lijkt zich ogenschijnlijk niet gemanisfesteerd te hebben als een opmerkelijk filmjaar maar dat twee van de meest succesvolle producties géén superheldenfilms waren maar een speelgoedverfilming met feministische inslag en een loodzware biografische prent over de uitvinder van de atoombom, zal misschien toch dit jaar definiëren - en dus niet dat The Little Mermaid plots een kleurtje had. Is 2023 dat filmjaar dat aantoonde dat er nog ruimte is voor minder leeghoofdig vertier, dat het publiek ondanks het streamingaanbod de deur blijft uitgaan om naar de bioscoop te gaan en dat de cinema dus nog lang niet dood is?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe hebben wij het voorbije filmjaar ervaren? 

Bij ons

 
In eigen land viel er geen tweede Close te bespeuren. Vlaamse producties kampen met budgetlimieten, tonen weinig creatieve ambitie, stuiten op njets van mensen die niets van film weten. We worden als filmfan maar zelden warm van wat in eigen land gefabriceerd wordt. Angelo Tijssens, scenarist van o.a. Close en Girl, leverde in oktober een krachtige state of the union af die boekdelen spreekt.

De Belgische oscarinzending was het bruisende debuut van duivel-doet-al Baloji maar Augure heeft eigenlijk erg weinig losgemaakt, ook al was er een bekroning in Cannes. Ook het ontroerende drama Zeevonk is bijgebleven, net zoals we ook Holly van Fien Troch konden appreciëren, ondanks de te hoge raadselachtigheid. 

Het oorlogsdrama Wil kreeg een verdiende appreciatie, en ook een andere boekverfilming - Het Smelt - werd breed gewaardeerd, ook al sukkelen beide film met productionele beperkingen en weten ze toch niet even krachtig te zijn als de romans. Maar dit zijn wel producties waar je als land mee naar buiten durft komen. Bas Devos zorgde met Here opnieuw voor een innemende prent, maar de brede release is pas voor januari, dus die zien we volgend jaar wel in dit overzicht terug.

Baghdad Messi, The Chapel en J'aime la vie scoorden minder op vlak van originaliteit. Te waarderen in hun betrachtingen om menselijke verhalen te brengen, bleken deze te karakterloze films minder impact te hebben op de kijker dan gehoopt. Ook Jan Verheyen was er weer bij - dikke duim voor productiviteit! - maar Het Geheugenspel was een lachertje.

Er was nog meer. Dorothée Van Den Berghe stuurde Ruth Beeckmans de baan op in Aller/Retour, Jessica Woodworth weet mogelijk opnieuw te bekoren met Luka en Ward Kerremans probeerde in de psychothriller Noise naar verluidt vruchteloos alle genreclichés te ontwijken. Maar helaas verliep de release van de prenten ergens buiten onze waarneming.

Gestreamd

 

Van alle producties die de bioscoop oversloegen, bleken Saltburn, The Killer, No One Will Save You en The Covenant vier films die we best op het grote doek hadden willen zien. Zeker Guy Ritchie had dit met zijn potige en geladen oorlogsdrama meer verdiend dan bij zijn andere film, Operation Fortune: Ruse de Guerre, die wel in de zalen kwam. Ook Reptile met Benicio Del Toro en Justin Timberlake is ons bijgebleven.

Tegenvallers waren Rebel Moon van Zack Snyder, Leave the World Behind met Julia Roberts, Pain Hustlers met Emily Blunt, Peter Pan & Wendy van David Lowery en The Pale Blue Eye met Christian Bale. De miskleunen bleken in grotere getale aanwezig - alweer. Haunted Mansion, Murder Mystery 2, Red White & Royal Blue, The Mother, Your Place or Mine en You People bleken niet alleen vergetelijk, maar vooral slecht.

In de zalen

 

 

Laat ons nog even bij die teleurstellingen blijven. Na het magistrale The Father pakte Florian Zeller uit met het schabouwelijke The Son, een draak van een drama. Daar was iedereen het over eens. Dat ook The Fabelmans van Steven Spielberg slecht toneel was met een hoge cringefactor, bleek toch vooral een KUTmening. We bleken helaas ook erg weinig te ervaren bij The Boy and The Heron van Miyazaki, maar dat zullen de fans flink tegenspreken. Dat Brendan Fraser een Oscar kreeg voor The Whale, tot daar aan toe, maar het bombast droop helaas wel van het scherm. 

Andere matige tot slecht bevonden films waren Knock at the Cabin, M3gan, What's Love Got to do with it, Cocaine Bear, Ant-Man and the Wasp: Quantumania, Next Goal Wins, I Wanna Dance with Somebody en A Haunting in Venice.

Bij Indiana Jones and the Dial of Destiny, Barbie, Mission: Impossible - Dead Reckoning 1, John Wick: Chapter 4 en Wonka rinkelden de kassa's flink. Het waren films die we plezier bekeken hebbben zonder dat ze een stempel hebben gedrukt op ons filmjaar. Creatief en opwindend maar te weinig verrassend. 

Het beste van 2023

 

 

Er viel best te genieten van Nyad, Jeanne du Barry, To Leslie, Inside, Talk to Me, AirThe Inspection, Elemental, La syndicaliste en La ligne. Films die applaus verdienen en allemaal wel ergens in de prijzen vielen. 

Toch beleven we graag dat tikkeltje meer. Deze films horen zeker bij het beste wat het afgelopen jaar ons geboden heeft maar konden onze top 10 net niet halen: The Quiet GirlMaestro, The Old Oak, The Holdovers, Passages, en het ondergewaardeerde Empire of Light

Uiteindelijk wordt de KUT-top 2023 gevormd door deze films:

10. The Banshees of Inisherin

 

9. Women Talking

 

8. Past Lives

 

7. Asteroid City

 

6. Anatamie d'une chute

 

5. Oppenheimer

 

4. Killers of the Flower Moon

 

3. Aftersun

 

2. Tár

 

1. Babylon

Een zeer ondergewaardeerd, compromisloos meesterwerk, die de chaos, de smerigheid, de nostalgie en de sensatie vat van een mythische periode. Geen spek naar ieders bek maar wat ons betreft een niet te overtreffen waagstuk. 

 

We wensen jullie een spetterend 2024 met prachtige bioscoopmomenten. 

(volg Sven op Letterboxd)

 

Sven De Schutter

 

Film Fest Gent 2023

Het bekendste en meest succesvolle filmfestival van België, wordt 50 jaar. Deze feestelijk editie vindt plaats van 10 tot 21 oktober en brengt opnieuw een uitgekiende selectie die elke cinefiel wel iets te bieden heeft. 

 

De openingsfilm is Holly van Fien Troch. Diverse Vlaamse producties hadden misschien gehoopt deze eer te mogen krijgen - zowel Wil als Het Smelt kennen een release in dezelfde periode en nog andere (debuterende) Vlamingen zochten de goedkeuring van programmator Wim De Witte - maar gezien de internationale aandacht voor Holly, maakt de organisatie een grotere ambitie waar. De vijfde film van Fien Troch zal niet meteen tot publieksfavoriet verkozen worden maar kan de eer om te mogen openen helemaal dragen. 

 

Met nieuw werk van een aantal gerenommeerde filmmakers en enkele potentiële prijzenpakkers op het programma kan de selectie alleszins filmfans laten watertanden. Fijn volk als Ken Loach, Alexander Payne, Yorgos Lanthimos, Andrew Haigh, Wim Wenders, Aki Kaurismäki, Michael Mann, Hayao Miyazaki, Todd Haynes en Bas Devos mag nieuw werk voorstellen maar in de periferie daarvan vind je nog tientallen andere topfilms, waaronder de Belgische oscarinzending Augure. Opmerkelijk is dat in de competitie maar liefst vijf cineasten debuteren. Oog hebben voor nieuw talent is altijd al kenmerkend geweest voor Gent. 

 

Je vindt alles over deze jubileumeditie op de website.

 

 
Dit was 2022

We zijn alweer 365 dagen filmfun verder. De weg vinden in het aanbod producties dat tegenwoordig van overal komt, is niet evident. Het lukt cinefielen steeds minder vlot om alles wat de moeite waard is, ook effectief te bekijken. Je hebt al meerdere streamingdiensten nodig en er is haast elke week wel iets in de zalen dat de moeite waard is. Hoe heeft KUT 2022 beleefd?

Als één iets het voorbije filmjaar kenmerkt, dan was het grote liefde voor onze vaderlandse producties. De Vlaamse film scoorde. Uiteraard dankzij Close, die internationaal lof ontving en een serieuze kanshebber mag genoemd worden bij de Oscars, maar ook dankzij publiekslieveling Zillion, die voor talloze uitverkochte voorstellingen zorgde. 

Applaus was er ook voor Rebel, Onze Natuur, het onder de radar gebleven Nowhere en Le otto montagne, vier heel uiteenlopende producties die elk op hun manier succesvol waren en kwaliteitsvolle cinema leverden. Dat kon minder gezegd worden van pover werk als Ritueel, een veredelde aflevering van een middelmatige misdaadserie. H4Z4RD verdient een aparte vermelding. Niet voorspelbaar, geen formulefilm, net daardoor wat polariserend maar wel heerlijke energieke kost! 

De eeuwig aanwezig - en dus toegegeven, zeer hardwerkende - Jan Verheyen was er dit jaar eens niet bij, maar Bittersweet Sixteen, dat hij samen met zijn dochter in 2021 op poten zette, verscheen wel op Netflix, dus laten we de kans niet liggen om even deze schabouwelijke film te vermelden. 

Wat deed België verder nog? Met Tori et Lokita kwamen de broers Dardenne net iets minder treffend uit de hoek terwijl het schandalig genegeerde Animals voor een serieuze uppercut zorgde. Inexorable van Fabrice Du Welz was ook een voltreffer.

Close zal in de aanloop naar de Oscars alvast stevig concurrentie krijgen van Triangle of Sadness en Decision to Leave, twee arthousefavorieten die ons cinefiele hart net iets minder in vuur en vlam zetten dat de doorsnee criticus. Cinefiele wereldproducties die ons meer konden bekoren dit jaar zijn Rimini, Corsage, Argentina 1985, Grosse Freiheit, As Bestas, Les Passagers de la nuit, R.M.N. en Speak No Evil

Andere sterke prenten die je met wat geluk in één van de kleine cinema's in Vlaanderen kon vinden waren L'événement, N°10, El buen patrón, Boiling Point, LivingSundown, Competencia oficial, Coupez!, Peter Von Kant, Un beau matin, Good Luck to You Leo Grande en The Innocents. Stuk voor stuk ietwat eigenzinnige films van cineasten die iets te vertellen hebben. 

Maar we hadden ook nog steeds de kans de betere Amerikaanse producties te ontdekken. Licorice Pizza, The Tragedy of Macbeth, Nightmare Alley, CODA, Belfast, After Yang, Elvis, Men, Crimes of the Future, The Northman, Bones and All, The Lost Daughter, The Menu, White Noise, She Said en The Card Counter boden ons een brede waaier van stijlen en genres waar men in Hollywood ook goed in kan zijn. Niet elk van de befaamde regisseurs kwam even scherp uit de hoek, maar we hebben toch maar mooi een zeer ruim aanbod voorgeschoteld gekregen. Een bijzondere vermelding is er natuurlijk voor Everything Everywhere All at Once, een onverwachte hit, een overweldigende beleving, een mindfuck van jewelste en misschien wel dé film van het jaar, zonder daarom de béste film van het jaar te zijn.

Het zat niet iedereen mee: Will Smith won een Oscar voor King Richard maar viel diezelfde avond nog in ongenade, Kenneth Branagh geneerde zich omdat Armie Hammer in Death on the Nile zat en Olivia Wilde slaagde er niet in haar tweede film uit de controverse te houden. 

Ook andere publieksfilms deden de multilplexganger watertanden. Nope was een voltreffer, Ambulance dikke fun, Spider-Man: No Way Home best amusant. Toch zijn er twee films waar we niet om heen kunnen. The Batman was een pracht van een reboot enerzijds, Top Gun: Maverick een sequel die alles had wat een cinemabezoeker wil. Misschien past Avatar: The Way of Water ook nog in dat rijtje. Opbrengstrecords werden gebroken maar was er echt sprake van filmmagie? 

Jurassic World: Dominion kon ons ook best bekoren, ook al kreeg die mening weinig bijval. Andere Hollywoodproducties die nog wel hun momenten hadden waren Doctor Strange in the Multiverse of Madness, Fall, The Unbearable Weight of Massive Talent, Bullet Train, The Lost City en The King's Man. Veel minder viel er te zeggen voor The 355, Uncharted, Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore en Thor: Love and Thunder. Dan voel je de ideeënarmoede, de gemakzucht, het winstbejag dat we óók met Hollywood associëren.

Hoewel de post-coronaperiode betekende dat de filmzalen weer wat voller liepen, wordt de filmliefhebber toch ook thuis al op zijn wenken bediend. Onder de producties die rechtstreeks op de streamingsdiensten verschenen, vonden we er toch enkele noemenswaardig. Thirteen Lives, Turning Red, Prey, Hustle, Pinocchio (die van del Toro!), Glass Onion en The Good Nurse wisten ons zeker te boeien. Amsterdam is het sukkeltje uit de rij. De reacties waren zo matig, dat deze potentiële klepper zijn cinemarelease gewoon oversloeg. 

Minder enthousiast werden we van My Policeman, Troll, Matilda the Musical en Barbarian, maar toch wordt er best nogal wat ergere shit gemaakt. We ondervonden weinig tot geen kijkplezier bij Big Bug van Jeunet, The Adam Project, Spiderhead en The Gray Man,

Uiteindelijk kozen we voor deze 10 films als het beste van het afgelopen jaar:

10. R.M.N.

9. Argentina 1985

8. Rimini

7. Les Passagers de la nuit

6. Thirteen Lives

5. Living

4. As Bestas

3. The Batman

2. Nope

1. Close

Fjoew, dat was niet niks. KUTfilm mist natuurlijk regelmatig wat, maar met meer dan twee recensies per week hopen we de filmfanaat toch minimum te kunnen informeren. Volg gerust mee op Facebook, Twitter of Letterboxd

Als achterafje nog even stilstaan bij de acteurs die opvielen - doordat ze opmerkelijk vaak te zien waren. Wie weet van geen ophouden? 

Anya Taylor-Joy (26) is duidelijk het ijzer aan het smeden terwijl het heet is. Ze was in maar liefst drie films te zien (Amsterdam, The Menu, The Northman) en profileert zich steeds meer als een fascinerende actrice. 

Colin Farrell (46): The Banshees of Inisherin wordt pas in januari 2023 gereleased en de kans is enorm groot dat die film hem een Oscar oplevert, dus ook 2024 wordt misschien wel zijn jaar. Maar dat deze o zo veelzijdige acteur ook nog eens in The Batman, After Yang en Thirteen Lives zat - dat zijn vier topvertolkingen na elkaar - doet vooral uitkijken naar wat er volgt. 

Olivia Colman (48) werkt zich duidelijk te pletter. Ze zat in Empire of Light, Joyland, The Lost Daughter, Mothering Sunday en de serie Heartstopper en elke keer tapt ze uit een compleet ander vaatje.  

Hollywood neemt Peter Sarsgaard (51) voor te vanzelfsprekend aan. Deze sterke speler zat in The Lost Daughter, The Batman, The Survivor en één van de beste mini-series van 2022: Dopesick. Geef die man wat aandacht! 

Colin Firth (62) toonde zich grandioos in de miniserie The Staircase, en zat daarnaast ook in Mothering Sunday; Empire of Light en Operation Mincemeat

Haar gedurfde en gelaagde vertolking in Good Luck to You, Leo Grande maakt Emma Thompson (63) de beste actrice van het jaar. Daarnaast zat ze ook nog in What's Love Got to Do with It? en Matilda the Musical

Willem Dafoe (68) werkt elk jaar hard. In 2022 kon je hem aan het werk zien in The Northman, Spider-Man; No Way Home, Nightmare Alley en The Card Counter. Deze man kan alles. 

Sigourney Weaver (74) blijft Hollywoodroyalty. In Avatar: The Way of Water speelt ze een 14-jarige en in Call Jane leidde ze een abortusbeweging maar het is Paul Schrader's Master Gardener dat ze haar meest complexe personage van dit jaar mag spelen. We blijven fan. 

 

Sven De Schutter

 

Film Fest Gent 2022

Film Fest Gent pakt voor zijn 49e editie uit met een selectie films die keihard in de realiteit lijken te staan. Voor escapisme is nog meer dan voorheen geen plaats op dit festival, dat met een aantal loodzware films geenszins onze aandacht zal afleiden van de actuele wereldproblemen. Nochtans zou weerbaarheid centraal staan in het programma.

Op het eerste zicht betekent dat helaas ook dat er voor het eerst in jaren een programma werd samengesteld dat weinig verrassingen biedt en zelfs al bij al niet zo heel erg aantrekkelijk is om tien dagen voor cinefiele verpozing te zorgen. 

 

Die indruk krijg je natuurlijk door het onvermijdelijke vergelijken met eerdere edities. Ik zal er dit jaar voor de 23e keer tegen de slaap vechten bij het bekijken van tientallen films en durf die inschatting wel maken. Opener Close is alleszins wel een klepper. Lukas Dhont volgt Girl op met een zo mogelijk nog rijkere, sterkere en indrukwekkendere film. 

 

In de competitie valt op het eerste zicht weinig vreugde te beleven. Het is een bonte selectie maar de sociale invalshoek primeert. We krijgen indrukken van het leven van mensen in Argentinië, Costa-Rica, Egypte, China of Zwitserland en dat doet watertanden maar vraagt ook een inspanning. Mia Hansen-Løve (Un beau matin) en Luca Guadagnino zijn trouwens de enige klinkende namen in het regisseurslijstje. De lange duur van een aantal producties (162 minuten voor Pacification, tot zelfs 260 minuten voor Trenque Lauquen) doet naar koffie of Red Bull grijpen. 

 

We laten het haast klinken alsof zo'n festival een uitputtingsslag is maar het programma biedt best wel wat films die allerlei emoties garanderen. De focus op Zuid-Korea als filmland alleen garandeert al een mooie variatie aan genres, met zowel nieuw als gekend werk. Met restrospecties op het werk van de geweldige David Lowery (i.f.v. zijn samenwerking met componist Daniel Hart) worden daarnaast nog enkele fijne producties toegevoegd voor wie zijn programma graag wat Amerikaans kruidt. Ook de slotfilm is Amerikaans. In She Said staan twee reporters van de New York Times centraal die Harvey Weinstein ontmaskeren als predator. 

 

Dit filmfeest biedt verder nieuw werk aan van gereputeerde filmmakers als Luca Guadgnino (Bones and All), Paul Schrader (Master Gardener), Martin McDonagh (The Banshees of Inisherin belooft een publiekslieveling te worden), Sam Mendes (Empire of Light), Quentin Dupieux (Fumer fait tousser), Oliver Hermanus (Living), Marc Cousins (March on Rome), Ulrich Seidl (Rimini), Christian Mungiu (R.M.N.), Florian Zeller (The Son), Kapur Shekhar (What's Love Got to Do With It?), Im Sang-soo (Heaven: To the Land of Happiness), Hong Sang-soo (The Novelist's Film én Walk Up) en Aleksandr Sokurov (Fairytale). Dat is niet niks, alles welbeschouwd. Daarnaast mag ook minder bekend volk hun nieuw werk presenteren. 

 

Voor het eerst sinds lang weet het festival ook de tweede zaterdag nog fatsoenlijk in te palmen. Daarmee wordt goedgemaakt dat de weekendprogrammatie wat beperkter is. Het financieel afhankelijke festival moet dan vooral zijn sponsors kunnen tegemoetkomen.

Tenslotte vind je ons zeker ook bij de launch van Kortfilm.be 3.0. Onze zustersite gaat op eigen kracht verder en wordt geherlanceerd als een platform om kortfilm nog meer te ontdekken in al zijn glorie. 

 

Het volledige programma van Film Fest Gent vind je hier. Volg de verslaggeving op Kutfilm,be en op Letterboxd.

 

 

Film Fest Gent 2021

Na de slechts half gerealiseerde editie van 2020, waarbij mondmaskers, halflege zalen en ontsmettingsgel ons festivalplezier ernstig verstoorden, kan de 48e editie van Film Fest Gent weer ten volle beleefd worden. Tien dagen lang zal de Arteveldestad bruisen van het filmleven, met maar liefst 115 langspelers op het programma. KUTfilm is daar graag voor de 23e keer bij om verslag uit te brengen van wat er zich in en naast de filmzalen afspeelt. 

 

Het aanbod is, zeker na de uitgedunde versie van vorig jaar, overrompelend. Nieuw werk van - even lucht happen - Pablo Larrain, Apichatpong Weerasethakul, Fabrice du Welz, Gaspar Noé, Wes Anderson, Jacques Audiard, Pedro Almodóvar, Joachim Trier, Leos Carax, Mia Hansen-Løve, Terence Davies, Mike Mills, Paul Schrader, Ridley Scott, Bruno Dumont, Zhang Yimou, Ari Folman, Andrea Arnold, Hong Sang-soo, Joanna Hogg en Michael Gomes naast tal van minder bekende maar veelbelovende filmmakers, dat doet een cinefiel minstens stevig watertanden. 

 

Daarnaast is er ook eindelijk nieuw Belgisch werk en daar hoort het nochtans in het buitenland bekroonde Red Sandra van Jan Verheyen niet eens bij. Wel interessant: Un monde (Laura Wandel), Animals (Nabil Ben Yadir), Dealer (Jeroen Perceval), Cool Abdoul (Jonas Baeckeland), Four Seasons in a Day (Annabel Verbeke) en Why We Fight? (Alain Platel en Mirjam Devriendt).

 

Ook de kortfilm staat als vanouds in de belangstelling. Daarover lees je hier meer.

 

Er is meer... maar wij zitten al in de filmzaal. Je vindt alvast het volledige programma hier
 

 

 
Dit was 2020

Hoe bevredigend kan het voor een cinefiel zijn op de laatste dag van het jaar terug te blikken op die meer dan 300 films die hij of zij zag, met dank aan al die lockdowns? Wel, dat valt eigenlijk best tegen. 

Daar zitten de gesloten bioscopen natuurlijk voor heel wat tussen. Het eenzame genoegen om in het donker achterover te leunen en je te laten opslorpen door het verhaal op het witte doek, werd ons grotendeels ontzegd. Een gemis dat elk cinefiel hart doet bloeden. De Belgische cinema's waren minder dan een half jaar open en dat heeft zijn stempel gedrukt op het filmjaar 2020. Wat nog restte van filmfestivals werd op een hoopje bijeengeveegd. 

Zij die beweren dat het eigenlijk toch al stilaan afgelopen was met de bioscoopervaring, dwalen. Er is en zal altijd een publiek zijn dat samen met anderen de kracht van cinema wil voelen. Nooit zal de magie van dat enorme witte scherm verdwijnen, het stille duister waar even geen smartphone bestaat, noch pauzeknop. Zowel de multiplexen, de arthousecinema's als de eigenzinnigere vertoningsplatformen in cultuurhuizen, vonden nog steeds een publiek. Die verschillende groepen zullen de weg terugvinden na de lockdown. 

Want men kan dan al, vaak in alle zit- en audiovisueel comfort, thuis genieten van om het even welke blockbuster, hebben we het voorbije jaar niet het gevoel gehad dat we zomaar wat keken, en allemaal naar wat anders? Film kijken werd niet alleen fysiek, maar ook mentaal een geïsoleerd gebeuren. Waar mensen vroeger afspraken om samen naar de bioscoop te gaan, waar filmfans uitkeken naar die eerste voorstellingen van een blockbuster die meteen uitverkocht raakte, waar het straatbeeld mee vorm kreeg door filmaffiches, waar een nieuwe Almodovar of vers superheldenspektakel je zou aanzetten je huis te verlaten, rest nu enkel en alleen complete versplintering in ons kot, gedomineerd door de streamingdienst waarvoor je gekozen hebt. 

Onze filmbeleving wordt immers mee gestuurd door één van de vele aanbieders. Netflix, Apple TV, Disney+, Google Play, Sooner, Mubi, cinemabijjethuis, HBO Max, Amazon Prime, Proximus Pickx, ... en dan kwam daar nog een keer Streamz bij - een mens kan maar zoveel abonnementen aan natuurlijk. Het lukt zelfs niet eens om te volgen wat er verschijnt, laat staan het ook nog te bekijken. Overigens hopen we niet alleen te zijn in de vaststelling, dat hoe makkelijker je zo'n film in je woonkamer kan zien, hoe minder gemotiveerd je bent. Ons kijkverlangen werd gesmoord door de al te vlotte verteerbaarheid. 

Dat komt ook wel omdat enerzijds een aantal echt veelbelovende films nog helemaal geen release gekregen hebben. The French Dispatch van Wes Anderson, Dune van Denis Villeneuve of James Bond n°25 No Time to Die zouden we zonder corona vast al kunnen bekijken hebben. Nu bleven de echte kleppers dus wat uit. Daarnaast merk je dat ook de media niet meer weet welke film wanneer aandacht te schenken om de kijker op weg te zetten. Er is geen voorspelbaar kijkpatroon meer waarop kan geanticipeerd worden en als filmjournalist dreig je achter de feiten te gaan aanlopen. Was het niet Humo die onlangs een film recenseerde nadat een BV hen op het bestaan er van wees? 

De Vlaamse cinema, die we met veel nieuwsgierigheid maar ook met een ingecalculeerde teleurstelling in het oog houden, heeft niet opvallend geleden. Momenteel heeft op een uitzondering hier en daar na (De Familie Claus met Jan Decleir, te vinden op Netflix), geen enkele Vlaamse productie besloten de bioscoop over te slaan, maar het is vreemd genoeg wel slechts een handvol producties dat staat te wachten op een cinemarelease, waaronder Red Sandra (Jan Verheyen), Rookie (Lieven Van Baelen), Mijn vader is een saucisse (Anouk Fortunier) en Cool Abdoul (Jonas Baeckeland). De Vlaamse productiebedrijven lijken zich blijkbaar massaal op series geworpen te hebben. 

Nochtans is 2020 voor Kutfilm geen slecht jaar geweest. Onze bezoekcijfers blijven elk jaar stijgen, met dank ook aan onze zustersite Kortfilm.be. Facebook is ons niet erg gunstig gezind en laat ons betalen om in je feed te verschijnen en op Twitter zijn we in een dode hoek beland. Maar onze passie voor film en filmrecensies blijft overeind en we trachten jullie aan een fatsoenlijk tempo van nieuwe artikels te voorzien. 

Maar nu de essentie van dit artikel. Hoe maak je een filmtop als een aantal grote kanshebbers zich volledig buiten je blikveld afspelen? We moeten met veel spijt vaststellen dat we een aantal topfilms van het voorbije jaar volledig gemist hebben. We hadden maar wat graag de loftrompet gestoken over het Pixarjuweeltje Soul, over het fascinerende The Sound of Metal of het waanzinnige Color Out of Space, om er maar enkele te noemen. Die laten we dus noodgedwongen buiten beschouwing. 

Gewoonlijk houden we bij het samenstellen van ons jaaroverzicht enkel rekening met films die in de bioscoop te zien waren. Dat is nu dus niet het geval maar alle films waarvan nog een cinemarelease gepland is (zoals Drunk of Peninsula) sparen we op voor filmjaar 2021.

De top 10 - in alfabetische volgorde (klik op de foto om de recensie te lezen):

                  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eervolle vermeldingen:

Er was maar plaats voor 10, maar La Llorona, Little Women, Dark Waters, The Invisible Man, Mank, Ghost Tropic, The Farewell, Eté 85 en I'm Thinking of Ending Things durven we ook allemaal memorabel noemen. 

We moeten het tenslotte misschien nog even hebben over All of Us. Wij zagen een gepolijst en conventioneel maar ijzersterk uitgevoerde melodrama, dat we bij wijze van statement met vier sterren beloonden, maar deze Vlaamse film werd door de critici niet gesmaakt. We snappen wel dat dit geen top 10-voer is en zien wel hoe cineast Willem Wallyn onze beleving stuurt, maar wij waren verkocht. Dat verdient toch een speciale vermelding. 

We zouden zeggen: nu aftellen naar de heropening van de bioscopen, maar voorlopig is er geen datum bekend waarop dat met zekerheid kan gebeuren. Hou de filmmoed er in en kies wijs wat je bekijkt. 

 

Sven De Schutter

 
Streamz: de redder in nood?

SEPT '20 Het heeft een lange tijd in de pijplijn gezeten, de 'Vlaamse Netflix', en nu is deze streamingdienst er precies op tijd voor een nieuwe lockdown. Met veel trots waagden DGP Media en Telenet zich half september '20 op de steeds krapper wordende markt van digitale platforms voor audiovisuele media, waarmee ze de concurrentie hopen aan te gaan met Neftlix en kleinere broertjes.  

SERIES SERIES SERIES

Op deze nieuwe streamingservice vind je in de eerste plaats series. Vlaamse fictie - Da's van Onz -  uit het verleden, zowel van Eén, VTM als Vier (Het Eiland, In De Gloria, Callboys, Witse, De familie Backeljau), maar ook heel wat nieuwe (Fair Trade, Black-Out De Bende van Jan De Lichte), naast tal van aantrekkelijke reeksen uit het buitenland (Succession, I May Destroy You, Lovecraft Country, The Undoing), met dus ook alles van HBO. Bingewatchen is meer dan ooit een beleving en die draait om verslavende fictie, waarvan Streamz dus heel wat te bieden heeft en belooft nog veel te blijven bieden. 

KOPIE VAN NETFLIX?

Eerste vaststelling: Streamz ziet er haast net zo uit als Netflix. Je vindt er dus geen volledige overzichten, maar enkele willekeurige, scrollbare lijstjes die de keuze van de kijker sturen. Je verdwaalt al snel in het aanbod, dat er daardoor misschien oneindiger uitziet dan het in werkelijkheid is, maar je kan gelukkig producties toevoegen aan je kijklijst. Toch bizar dat streamingdiensten zich ver weg houden van een geordend overzicht. 

Tweede vaststelling: je kan bij het aanklikken van een serie of film niet zien wie de regisseur of acteurs zijn, - wat bij Netflix wel het geval is en waar je dus ook op naam kan zoeken. Dat zorgt voor wat tijdverlies om dan maar elders op te zoeken wie betrokken is bij deze productie, om in te schatten of het je aandacht waard is. Een pluim echter voor Streamz om de ergerlijke gewoonte van Netflix achterwege te laten om de aftiteling van een serie of film bruut af te breken na enkele seconden en de kijker bot de realiteit in te slingeren. Ook is er de mogelijkheid om, zoals we intussen gewend zijn, per tien seconden vooruit- of terug te spoelen.

Je hebt bij dit platform de keuze voor een abonnement van €11,95 of van €19.95 per maand. Dat is een flink stuk duurder dan Netflix maar je zou er - vooral in de duurste formule - wel veel nieuwere films voor op je bord krijgen. Wie weet ook betere films, want wat dat betreft valt Netflix best makkelijk te verslaan. Na enkele maanden blijken de echt interessante nieuwe filmproducties nog altijd heel beperkt. 

FILMS

Dus laat ons eens stilstaan bij dat filmaanbod. Wat heeft Streamz te bieden?  Naast een redelijk aanbod van recente Vlaamse producties, vinden we ook een internationaal aanbod, waaronder een aantal gloednieuwe films. Opvallend is dat Streamz, in tegenstelling tot Netflix, ook enkele minder voor de hand liggende Europese producties in het aanbod heeft, zoals Atlantique, Der Goldene Handschüh, J'Accuse en Les Misérables. Niet allemaal evident popcornvoer, maar des interessanter maakt het Streamz voor een cinefiel publiek. Anderzijds zien we ook een hele reeks Amerikaanse producties die willekeurig gekozen lijkt te zijn, recent maar niet nieuw, goed maar niet bijzonder, mogelijk deel van een package deal, maar waar eigenlijk niemand op te wachten zit. Onder de noemer 'nostalgie' is er ook een reeks klassiekers uit de jaren '80 en '90 te vinden. 

Voor jullie geordend! (update december 2020)

Vlaams aanbod

***** (ZEER GOED)

**** (ZEER GOED)

*** (GOEDE FILM)

** (BEST OK)

* (PFF)

NUL (TE MIJDEN DUS)

Internationaal Aanbod

**** (UITZONDERLIJK GOED)

*** (ZEER GOED)

** (GOEDE FILM)

* (NOG ENIGSZINS TE PRUIMEN)

NUL (TE MIJDEN)

 

Veel plezier er mee! Updates te volgen op Twitter en Facebook

 

Sven De Schutter

 

Film Fest Gent 2020

Het valt te voorspellen dat de 47e editie van het Gentse Filmfestival de minst feestelijke in jaren zal worden. Ondanks de coronamaatregelen, die met zich meebrengen dat de zalen slechts half gevuld mogen worden en alle recepties, gala's en feestelijkheden afgelast moeten worden, heeft de organisatie zich ten zeerste ingespannen om de essentie overeind te houden: de cinefiel een prachtig - en dit jaar heel beheersbaar - aanbod schenken van het beste dat de wereldcinema te bieden heeft. 

 

Met openingsfilm Drunk mag Thomas Vinterberg zich van zijn beste kant laten zien na een aantal minder sterke films. Pixarjuweeltje Soul ziet er alweer verrukkelijk uit en mag als slotfilm fungeren. 

 

De grootste kleppers vinden we als vanouds in de alweer bloedserieuze Internationale Competitie, waarin dertien veelbelovende prenten het tegen elkaar opnemen. L'Ennemi van Stephan Streker vertegenwoordigt ons eigen land, maar tracht ons wat te misleiden door enkele grote Vlaamse namen op de affiche te plaatsen die nauwelijks bijdragen aan het behoorlijk meeslepende drama. 

 

Muzikant Daan duikt bizar genoeg op als één van de hoofdrolspelers in het Hongaarse psychodrama Éden, slow cinema die aan Tarkovsky en Béla Tarr doet denken. Wil je die tijdsduur compenseren - fervente festivalgangers durven hun keuzes al eens laten afhangen van de duur van een film - , zowel het Slovaakse Servants, de Franse documentaire Petite Fille als het Sloveense Stories from the Chestnut Woods klokken af op minder dan anderhalf uur tijd. 

 

Eveens Frans: het familiedrama ADN van actrice en cineaste Maïwenn (Polisse, Mon Roi), dat zijn première in Cannes miste door corona, en Gagarine, een sociaal drama dat volgens de festivalgids Spielberg-escapisme en Loach-realisme vermengt. Klinkt aantrekkelijk!

 

Vitaline Varela is dan weer een eigenzinnig, visueel betoverend drama uit Portugal, terwijl het het Brits-Canadese The Nest (van Martha Marcy May Marlene-regisseur Sean Durkin), Jude Law's obsessie voor status en rijkdom bekijkt. 

 

Ook de VS speelt mee: Nomadland van Chloé Zhao, met Frances McDormand, wordt een Oscarkandidaat genoemd, terwijl First Cow en Kajillionaire van respectievelijk Kelly Reichardt en Miranda July op aandacht zullen kunnen rekenen van cinefielen die het eerdere werk van deze dames in Gent ontdekten: zowel Wendy and Lucy en Meek's Cutoff van Reichardt en het heerlijke Me and You and Everyone We Know van July, fleurden eerdere edities van het Gentse filmfeest op.

 

Juist, de VS vaardigt dus drie vrouwen af. Ze zijn niet alleen. De competitie laat ons kennis maken met 14 regisseurs, waarvan de helft vrouwen. Dat staat mooi in de persmap, maar we hopen toch vooral vast te stellen dat de keuzes gemaakt zijn op basis van de kwaliteiten van de film en niet op basis van gender. Het Turkse Ghosts, waarmee Azra Deniz Okyay debuteert, doet echter alvast het beste vermoeden. 

 

Buiten de competitie vinden we dan weer een prachtige variatie aan genres en verhalen. Welk moois uit eigen land staat op het programma? Het gezin van Filip Peeters en An Miller reconstrueerde op de planken een schokkend gezinsdrama, dat door theatermaker Milo Rau opgenomen werd als film. Familie belooft heel wat anders te zijn dan de gelijknamige soap. Je ne suis pas un héros is dan weer een emotionele documentaire waarin we drie weken lang de coronacrisis volgen in het Brusselse Erasmusziekenhuis. Het krachtige Kom hier dat ik u kus - een Nederlands-Belgische coproductie - toont dat de romans van Griet Op de Beeck wel prima te verfilmen zijn. Vergeet Vele Hemels dus, als dat al niet het geval was. 

 

Focus on German Cinema

 

De focus ligt dit jaar echter op de Duitse cinema. De affiche toont ons een dubbelportret van filmicoon Romy Schneider en de Duitse acteur August Diehl, waarmee tegelijk ook de aandacht voor gender en diversiteit op dit festival in de verf wordt gezet. Vertegenwoordigers van de Berliner Schule en Duitse klassiekers uit de countercinema (waaronder uiteraard werk van Herzog, Wenders, Fassbinder en Schlöndorff) vormen een indrukwekkende lijst van niet altijd even comfortabele films die je helemaal onderdompelen in de filmcultuur van onze oosterburen. 

 

Ook aan grote namen geen tekort: Kate Winslet en Saoirse Ronan dragen Ammonite van God's Own Country-regisseur Francis Lee, Viggo Mortensen komt hoogstpersoonlijk zijn regiedebuut Falling voorstellen, Sigourney Weaver krijgt nog eens een deftige rol in My Salinger Year en Kristin Scott Thomas speelt de hoofrol in het niet bepaald interessant lijkende The Singing Club (aka Military Wives).

Julianne Moore en Alicia Vikander spelen The Glorias, Willem Dafoe zinkt in Siberia weg in hallucinaties en fantasieën en Jérémie Renier is naast L'Ennemi, ook te zien in Slalom. Ben Whishaw, altijd interessant, speelt de hoofdrol in het intense Surge en Rosamund Pike is in optima forma in de satire I Care a Lot.

 

Naast de diverse kortfilmcompetitie - die we hier naderbij bekijken - , is er als vanouds ook plaats voor muziek- en filmdocumentaires. Onder meer Stanley Kubrick (Kubrick by Kubrick), Billie Holiday (Billie), componist Jóhann Jóhannsson (Last and First Men), architect Alvar Aalto (Aalto), filmpionier Alice Guy-Blanché (Be Natural), Bruce Lee (Be Water) en couturier Pierre Cardin (House of Cardin) vormen het onderwerp van een film. 

 

Waar kijken we verder nog naar uit? Zombies in Peninsula, de sequel op het heerlijk entertainende Train to Busan; Wendy van Beasts of the Southern Wild-cineast Benh Zeitlin, het Zuid-Afrikaanse Moffie van Oliver Hermanus (Skoonheid) en The Woman Who Ran van Hong Sang-soo. We vragen ons ook af of Eliza Hittman ons met Never Rarely Sometimes Always na Beach Rats wel kan overtuigen en ook Quentin Dupieux neemt ons nog een keer mee in zijn vermoeiende universum. In Mandibules duiken zowel Roméo Elvis als een reusachtige vlieg op. Klinkt alweer geweldig maar we verwachten vooral niets meer van deze gesjeesde filmmaker. 

 

Referenties zijn echter niet altijd nodig. Ook zonder een cineast met faam worden we geprikkeld, door de verhalen de settings, de eerste beelden. Wat te denken van het beenharde oorlogsdagboek For Sama, het indringende portret van het Iraans regime There Is No Evil (winnaar van de Gouden Beer in Berlijn) of het Zuid-Koreaanse Dust and Ashes, dat de sociale onrechtvaardigheid van zijn land analyseert? 

 

Ontdek vooral, zoals altijd, zelf wat de wereldcinema allemaal te bieden heeft. Tien dagen lang van het ene meeslepende verhaal naar het andere. Het volledige aanbod en tickets vind je hier

 

Pagina's

Subscribe to Kortfilm.be & Kutfilm.be RSS